Door de onverwachtte campagne bij het winkelcentrum was de Opperdienaar helemaal vergeten het toiletpapier te kopen waarvoor hij eigenlijk naar de winkel was gegaan.
Zijn fout werd hem pijnlijk duidelijk toen hij op zijn troon zat in het kleine kamertje en in paniek naar de lege toiletrolhouder keek. Met zijn broek op zijn enkels gluurde hij om de hoek van het toilet de woonkamer in voor een stuk papier. De krant las hij al jaren niet meer, dus dat was geen optie. Als hij zich ver uitrekte kon hij echter net een rondslingerend stuk papier pakken zonder met zijn broek naar beneden door de woonkamer te hoeven paraderen.
Gelukkig ruimde hij nooit zo goed op, dat kwam nu mooi van pas. Hij griste het papier van de grond en zijn ogen gleden er overheen terwijl hij het naar zijn achterste bracht. Wacht eens even, dat was de kandidatenlijst voor de verkiezingen van de gemeente. Nu moest hij toch nog kiezen. Hij overpeinsde welke partij de eerste kans zou krijgen om in direct contact met de kiezer te komen. Zou het de “Samen Sterk Partij” worden of “Solidariteit zover het oog rijk”? “Blauw zijwaards” was ook nog een optie. Erg nauwkeurig zou hij het niet kunnen bepalen, het zou bijna zeker een coalitie gaan worden.
Keuzestress maakte zich van hem meester. Dit soort moeilijke keuzes zou niet meer noodzakelijk zijn in een maatschappij waarin alles bij wet geregeld was. Een wet met een straf en een politieman met een wapen, de gedachte maakte hem helemaal warm van binnen. Mensen hadden hem wel eens gevraagd waarom hij altijd zo extreem was, vroeger wilde hij dat in alle behoeftes voorzien werd door middel van vrijwillige relaties en nu moesten alles opeens via dwang. Waarom niet een beetje van dit en een beetje van dat? Dat was echter niets voor de Opperdienaar. Als je ziek bent en je hebt de keuze tussen een medicijn dat niet werkt, een medicijn dat je helemaal beter maakt en een medicijn dat een beetje werkt, kies je toch ook niet voor de laatste omdat het de gulden middenweg is? Wat dat betreft was hij het nog helemaal met Ayn Rand eens: elk compromis tussen voedsel en vergif betekent de dood. OF een problemen kunnen het best met een pistool opgelost worden, OF met een dialoog. Voor de Opperdienaar was het onzin om net te doen of je met een dialoog bezig was, maar opeens een pistool te pakken als de ander het niet met je eens wilde worden. Dan was het al geen dialoog aan het begin en dan kon je beter alles maar met een pistool regelen.

Het was overigens een verschijnsel dat je op veel gebieden zag. Tussen religie en atheisme zaten de agnosten (die ‘je kunt het niet weten’ zelf nooit acceptereerden als je ze vertelde dat je dacht dat ze ze al terugbetaald had), tussen vrije wil en determinisme zaten de compatibilisten en tussen slavernij en vrijheid zaten de minarchisten met hun mini heersers. Thomas Jefferson zei ooit:”Zij die een klein beetje vrijheid willen inleveren in ruil voor veiligheid, zullen noch vrijheid , nog veiligheid kennen”. In de interpretatie van de Opperdienaar betekende dit dat ze het ook niet bij het inleveren van een klein beetje vrijheid moesten laten. Vrijheid betekende vrijheid van keuzestress en dus was slavernij de ultieme vrijheid.

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR

8 REACTIES

  1. ”Zij die een klein beetje vrijheid willen inleveren in ruil voor veiligheid, zullen noch vrijheid , nog veiligheid kennen”

    Kan je goed zien met die antiterrorisme maatregelen. Je vrijheid wordt flink ingeperkt, maar veel veiliger wordt het niet.

    Maar is een compromis altijd verkeerd? Als je twee uitersten bij elkaar brengt ligt er 1 optie op tafel die voor alle partijen acceptabel is. Zo los je toch ook de keuzestress op?

    ===
    Peer van Eersel: Geachte luisteraar, vandaag bespreken we met ons forum over levensvragen, de vraag die ons allemaal bezighoudt: “Is er iets?”
    Annemieke Verbrakel: Nee, er is niets. Absoluut niet.
    Cor Versteegh: Ja, er is iets. We weten niet wat, maar er is wel degelijk iets.
    Arie Dassen: Het zou kunnen,we weten het niet. Maar wat maakt het uit ?
    Peer van Eersel: Geachte luisteraar, dat was dan weer ons forum over levensvragen. Dit keer over de vraag: “Is er iets?”. Dank u voor uw aandacht.

    © Radio Bergeyk

    pcrs [3] reageerde op deze reactie.

  2. De Opperdienaar laat deze dienaar wel in opperste verwarring achter.
    Wélke partij/coalitie is nu uiteindelijk, na al dat gefilosofeer, door de Opperdienaar, gezeten op zijn troon, gekozen??
    Hoe kan deze dienaar anders zijn diepdoordachte keuze volgen?

    pcrs [4] reageerde op deze reactie.

  3. @Peter de Jong [1]:
    Ik denk dat als je op zoek bent naar ware principes over de realiteit, dat er dan voor wat betreft die principes geen compromissen mogelijk zijn. Het principe van optellen of vermenigvuldigen is niet tot stand gekomen dmv een poldermodel compromis.
    Niet principieele dingen (waar zullen we gaan eten, hoe laat gaan we naar huis, wat voor auto kopen we) oftwel dingen die geen algemene eigenschappen van de realiteit beschrijven, daar kun je volop over compromiteren.

  5. @pcrs [4]: maareh, dan zal de Opperdienaar toch ook een wet maken die vebiedt om een kandidaten lijst oneervol te gebruiken?

  8. @Hub Jongen [7]: Ja, persoonlijk zie ik daar wel wat in. Niet voor mezelf, natuurlijk 🙂

    Zoals pcrs in het stukje over zijn campagne al aangaf is het gepeupel zeer gebaat bij een consequente Opperdienaar (over eufemismes gesproken). Immers, men werd boos toen hij hun vrijwillig handelen blokkeerde, om vervolgens, net zo vrijwillig, zich naar de stembus te spoeden om hun vrijwillig handelen te laten blokkeren…

    Een consequente Opperdienaar kan (en zal!) hun de hypocrisie van hun verontwaardiging doen inzien en hen zich in schaamte en berouw in het stof doen werpen. Als het stof is opgetrokken gaan dan misschien wat ogen open…

Comments are closed.