Over de gehele wereld valt er nauwelijks een activiteit te noemen die dagelijks met meer verve en succes uitgeoefend wordt dan het steken van de medemens met een penning.
Anders dan door velen ondersteld wordt, wordt deze activiteit in de meeste gevallen niet geëntameerd, omdat we zo graag een ambtenaar willen bewegen een handeling te verrichten waartoe hij van overheidswege niet geautoriseerd is.
Verreweg het grootste deel van de steekpenningen wordt betaald om een ambtenaar te bewegen werk te doen, waarvoor hij van overheidswege reeds gehonoreerd wordt: werk waartoe hij zich niet gemotiveerd voelt, indien er niet eerst geld op tafel komt.
Dit werk kan uiteenlopen van het verstrekken van een formulier, het openen van een deur , het tevoorschijn halen van een dossier of het zetten van een stempel , tot het aanvangen met werk, het verlenen van een vergunning , het afzien van getreiter om iemands werk te belemmeren of het aandraaien van de lichten op een landingsbaan.
De oorzaak van al dit moois valt vaak te vinden in één of een combinatie van de volgende zaken:
01.
Gebrek aan toezicht van de werkgever, in de meeste gevallen een overheid.
02.
De aanwezigheid van een plethora aan overbodige en vaak uiterst schadelijke bepalingen die in stand worden gehouden met slechts één doel : het scheppen van werk voor de ontvangers van steekpenningen en de mogelijkheid het niveau van de steekpenningen op te schroeven.
02.
Lage tot absurd lage salarissen.
03.
Een corrupte cultuur, waarin men corrupt geboren wordt en opgevoed om zich te laten omkopen.
Van overheidswege tracht men vaak de indruk te wekken, dat het niet de omgekochte doch de omkoper is die faalt: dit is een vreemde redenering die buiten beschouwing laat , dat meestal het enige doel van de omkoper is , zijn werk op snelle en efficiënte wijze te verrichten.
Omkopers werken vaak accommoderend en faciliterend: het is nu eenmaal gemakkelijker te werken met iemand die met stempel in de hand klaar staat om de meestal triviale en overbodige activiteiten te verrichten dan met een persoon die met zeven paarden uit zijn bed getrokken moet worden om aan het werk te gaan.
In vele landen zijn zowel het volume als de frequentie van het omkopen van gigantische aard en heeft een bedrijf niet alleen een directeur inkoop nodig en een directeur verkoop, maar eveneens een directeur omkoop, die uiteraard een fraaiere naam krijgt.
Steekpenningen worden altijd doorberekend in de kostprijs van een product en veroorzaken vaak moeilijkheden bij het verwerven van een concurrerende positie op de exportmarkt.
In een groot aantal landen wordt de export van een aantal producten effectief de nek omgedraaid, omdat de perceptiekosten van de formaliteiten en de daarmee gepaard gaande steekpenningen zo hoog zijn, dat een product in verhouding tot andere landen niet tegen een concurrerende prijs aangeboden kan worden.
Het is uiteraard de consument die de uiteindelijke lasten draagt. Doordat de prijs van een artikel hoger wordt , is het resultaat dat de stroom van goederen en diensten die de consument bereikt, kleiner is dan het geval zou zijn, indien het ambtenarenapparaat geëlimineerd zou kunnen worden.
Ook zie ik veel gevallen, waarin de producent van grondstoffen het slachtoffer wordt : deze ontvangt minder dan bij afwezigheid van steekpenningen het geval zou zijn.
Ik zie hier met opzet af van een casuïstiek van landen en voorbeelden. Wie zijn ogen en oren de kost geeft, zal geen moeite hebben, het hierboven geschrevene bevestigd te vinden.
Hugo van Reijen
Wat moet je anders met die skybox bij een voetbalclub waar je totaal geen connectie mee hebt als bedrijf?
De klant bij een (ander) groot bedrijf of overheid instantie vind het wel leuk(geil) om daar gratis heen te gaan met familie.
Kies je een ander bedrijf als ambtenaar, dan ook geen skybox meer.
Je kweekt eerst de situatie, die de klant graag wil behouden.
Dit bedoel ik met: chantage hoeft niet altijd uitgesproken te worden.
Er is ook al eens onderzoek gedaan en er blijkt een evenredige correlatie (en waarschijnlijk ook verband) te zijn tussen de omvang van de staat en de hoeveelheid corruptie.
Uiteraard wordt de mate van evenredigheid bepaald door cultuur en afstand burger en ambtenaar.
Dat laatste is interessant, want een centralisatie van de overheid leidt dan tot minder corruptie op kleine burger schaal, maar geeft weer meer risico op zaken zoals bij de bouwfraude.
Comments are closed.