Maakbaarheid en Idealen, de Weg naar Utopie (I)

Introductie
Er bestaat een bijzondere relatie tussen collectivisme en dwangmiddelen. Ze zijn een integraal onderdeel van het linkse wereldbeeld.

Maar om hier alleen over links te spreken is een oversimplificatie omdat het dieper gaat dan politieke kleur. Het fenomeen speelt ook bij collectivistisch rechts een hoofdrol, maar sedert het einde van de Tweede Wereldoorlog is van die ideologische tak niet zoveel meer over. De legitimatie tot dwang zit ingebouwd in alle utopische ideologieen en het is praktisch synoniem met collectivisme.

Dat is ook logisch! Als een wereldbeeld niet geworteld is in de realiteit maar in maakbaarheid, moet je wel gedrag kunnen afdwingen dat het ideaal naderbij brengt. Geweld en dwang zijn een onlosmakelijk onderdeel van ieder veld van zo’n filosofie: metafysisch, epistemologisch, ethisch en politiek. We zullen zo zien hoe dat werkt in de praktijk van alle dag en waarom waarom links’>http://politeia-dbase.blogspot.com/2007/10/assault-of-new-storm-troopers-counter.html”>links activisme niet wezenlijk verschilt van zijn fascistische broer.

Wat is subjectivisme?
Er zijn drie soorten subjectivisme.

De meest rationele vorm beweert dat universaliteiten (objectieve realiteit, essenties en concepten) niet bestaan, ofwel dat deze onbereikbaar zijn voor de mens omdat kennis wordt gefilterd door zijn feilbare geest en zintuigen (Kant). In deze optiek is wat we ervaren als realiteit, eigenlijk een subjectieve beleving waarvan er net zoveel bestaan als er mensen zijn: ieder mens is meester van zijn eigen, persoonlijke universum.

In deze redenering bestaat de mens, maar niet de menselijkheid.

Al die individuele, subjectieve ervaringen vormen de basis voor de tweede benadering van het subjectivisme. Daarin wordt verondersteld dat gedachte realiteit maakt: werkelijkheid (het object) is dus afhankelijk van het menselijk bewustzijn (het subject) voor zijn bestaan. De denker concentreert zich niet op externe feiten om er kennis van de verzamelen, maar keert zich binnenwaarts, wachtend op een emotionele reactie vanuit het onderbewustzijn.

In dit omgekeerde ‘cognitieproces’ wordt de geest de eigenschap toegekend werkelijkheid te kunnen creeren in overeenstemming met de wensen van de denker: een soort magische projectie. Passies, emoties nemen de plaats in van de rede als voornaamste cognitieve gereedschap (natuurlijk kunnen we hier eigenlijk niet spreken van een ‘cognitief’ proces als zodanig).

Albert Einstein heeft zo’n subjectivist eens gevraagd: “Denkt u werkelijk dat het universum niet bestaat als u er niet naar kijkt?” Een subjectivistische denker kan met het volste recht vragen: “Als ik vannacht mocht overlijden, zou de zon morgen dan wel opgaan?”

De drogrede van het subjectivisme berust uiteindelijk op de fout, geen onderscheid te maken tussen het metafysische (het eeuwige) en het door de mens gemaakte (tijdelijke).

Voor de derde variant van subjectivisme is de individuele benadering baarlijke waanzin, maar op macroniveau wordt hij voor rationeel gehouden. Mensen kunnen als groep verandering confirm hun wensen teweeg brengen middels een gezamenlijke wil (Rousseau). Je zou daar tegenover kunnen stellen dat de vrije wil de essentie is van de menselijke geest, en dat er niet zoiets bestaat als een groepswil, maar het irrationele is een onlosmakelijk en geaccepteerd onderdeel van dit wereldbeeld.

Probeer de onzin van dit subjectivisme maar eens uit te leggen aan goed opgeleide mensen, die doodleuk beweren dat groepen ‘beslissingen nemen’. De constatering is een gevolg van slordig bedeneren. Wat ze eigenlijk bedoelen is dat er een interactie heeft plaatsgevonden, die tot een bepaald effect heeft geleid. Maar de subjectist, voor wie woorden geen referenten hebben in de realiteit, neemt die bewering letterlijk. (Zie afbeelding: de loopneus.)

Politieke filosofie
Vanwege de politieke consequenties is groepssubjectivisme is de meest vicieuze variant. Het vormt de basis van rassenpolitiek, etnisch nationalisme, polylogisme en multiculturalisme. Daarna is het nog maar een stap verwijderd van goelags, psychiatrische heropvoedingsinstituten en socialistische concentratiekampen (alle varianten: links en rechts, Marxisme, fascisme en Nationaal Socialisme).

Toen gematigd links de ambitie overboord gooide om het arbeidersparadijs te stichten middels revolutionaire middelen, omhelsden ze democratische principes en hijackten het liberalisme, dat ze reduceerden tot een vorm van sociaal laissez-faire. Mede met de hang naar pacifisme heeft dat de behoefte aan geweldadige dwangmiddelen tijdelijk onderdrukt. Maar nu links terugkeert naar de wortels van de contra-Verlichting komen de oude reflexen weer aan de oppervlakte (volg de’ http://www.politeia-station.net/2011/03/civilization-uncut.html” de wereldwijde, neo-socialistische acties van Uncut).

De contra-Verlichting is een losse verzameling ideologieen, die zowel rechts (Heidegger) als links (Marx, Engels c.s.) kunnen zijn en die, in varierende mate altijd subjectivistisch is. Voorts hebben ze gemeen dat ze een objectieve moraal afwijzen en niet geloven dat de mens in staat is tot ware kennis. Ze ontkennen dat er een zin van het leven bestaat, hetgeen leidt tot cynisme en nihilisme. Ze zijn altijd collectivistisch, haten het kapitalisme en de vrije markt, ze kijken neer op rationaliteit, zijn dol op grote staten en sterke mannen en hebben deep down een latente verachting voor democratische beginsels die ze zien als een dictatuur van de middenklasse, die ze trouwens ook haten. Anderzijds, zijn ze vaak radicaal egalitair.

Volgende week in deel II: “Deze introspectieve manier om tot kennis te komen ligt ook aan de wortel van de lobby voor het legaliseren van cannabis. Het effect van narcotica wordt gezien als een verkorte weg naar superieur subjectief ‘denken’.”

Ingezonden door Cassandra Troy