De menselijke geschiedenis is er een van de opkomst en ondergang van grote rijken. Imperia gebaseerd op rivieren van bloed van de slachtoffers van machtswellustelingen. Hoeveel moeten er nog komen, hoeveel moeten er nog gaan? Wanneer stopt dit iteratieve proces? Waarom vallen we steeds in de valkuil van het machtsdenken? De overheden hebben millennia lang de ene mens de andere tot wolf gemaakt.
Dit proces is tot op heden aan de gang. Wat hadden de Sovjets te zoeken in Afghanistan? Wat hadden de Amerikanen te zoeken in Afghanistan? Waarom is een grote EU belangrijk? De mensen blijven zich ondergeschikt maken aan de ambities van machthebbers. Aan beide kanten van de grens worden mensen tegen elkaar opgezet, totdat gigantische roedels mensen tot wolf geworden zijn en elkaar op de meest vreselijke manieren doden. Een proces dat zich eindeloos tot op heden herhaalt en de onderwerping van het volk garandeert. Doorbreken van dit iteratieve proces zou toch mogelijk moeten zijn…..
Allereerst zou ik hier nog een alleraardigst kort filmpje aan toe willen voegen: De politieke grenzen van Europa 1519-2006.
https://www.youtube.com/watch?v=nq0KNfS_M44
Wat (mij) in dit filmpje vooral is opgevallen, is dat er aangaande west/west Europa uiteindelijk niet zo bijzonder veel is veranderd. Maar dat schijn tegelijkertijd dus nogal bedrieglijk kan zijn!
Het probleem, de systematiek, lijkt me dat je altijd je bezit -zoals vrijheid- binnen je territorium zal moeten weten te verdedigen met fysiek geweld of gewelddreiging. Bedenk ook dat zelfs een Libertarier zich ondanks het NAP wel degelijk fysiek mag verdedigen, dan zou het toch een paradox betreffen indien een Libertarische staat dat zelfde recht ontzegd zou worden?!
Kortom, ik ben bang dat dit soort fenomenen tot het menselijk (nood)lot behoren. Dus wanneer stopt dit iteratieve proces? Waarom vallen we steeds in de valkuil van het machtsdenken?
Zolang er ook maar 1 persoon rondloopt met ‘kwaadaardige’ bedoelingen zullen 1000 Ghandi’s hem niet weten te stoppen. Ik kan over dit onderwerp helaas niet positiever zijn, alhoewel ik dat graag zou willen…
Een Libertarische staat:
– verdediging van het eigendomsrechten van het individu en geen inbreuk plegen op de persoonlijke en economische levensfeer van haar burgers;
– het respecteren van het NAP en het verdedigen van de eigendommen van de burgers tegen agressie van buiten
– het actief bevorderen van vrije handel tussen burgers en bedrijven.
In een Libertarische omgeving mag de overheid zich verdedigen tegen een kwaadaardig individu. Ook bij een Libertarische overheid werken er mensen, en die zijn niet meer of minder dan de burgers die er wonen. Ook hier geldt het NAP.
Mocht er zich de situatie voordoen dat in een Libertarische omgeving de overheid een bedreiging vormt voor de eigendomsrechten van haar burgers, hebben de burgers het recht hun eigendom te verdedigen. Desnoods met geweld.
In een Libertarische omgeving kan de overheid weldegelijk eigendommen in bezit hebben. Denk hierbij aan legergebouwen, politiegebouwen etc. Er is niets op tegen om grond door de overheid te laten kopen of verkopen. Ook de overheid is een onderdeel van de samenleving, en geniet dezelfde rechten en plichten als iedere burger. Echter, de overheid kan en mag niet dwingend optreden in de koop of verkoop. Ook hier geldt dat handel vrijwillig tot stand komt, en niet via dwang. Dit geldt ook voor de aanleg van bijvoorbeeld een legerbasis. Dan moet de overheid het grondstuk kopen tegen een overeengekomen prijs, en als de burger niet wilt verkopen is dat zijn recht.
“Libertarische staat”
Ideologisch gezien natuurlijk een contradictio in terminis, maar in de praktijk m.i. het enig realistische (een minarchie dus).
Immers een “staatloos territorium” (zonder leger) wordt (zolang het niet wereldwijd is, begrensd door de omliggende territoria (ja, zelfs als het een eiland is omdat anderen de wateren totaan de kust kunnen claimen). En dus heb je te maken met wel bewapende buurlanden (en hun allianties genre Navo).
Leg Putin maar eens uit dat Rusland een AK paradijs zonder leger zou moeten zijn. Putin of het Russische volk…
M.a.w. ik ben ideologisch voorstander van AK, maar dat kan alleen maar als het wereldwijd is. Immers, zoniet dan is er een 2e land en kan dat “ons” aanvallen. Stel de hele wereld AK behalve Taiwan of behalve Israel of … behalve de stad Rome. Hoe lang zal het duren voor alleer vanuit die 0,001% van het territorium er een veroveringsoorlog richting de rest plaatsvindt?
Daarom dat ik in de praktijk ga voor een minarchie.
Als we “binnenlands” maximaal libertarisch kunnen zijn en natuurlijk internationaal ongelimiteerde vrijhandel en migratie (zonder welvaartstaat!) bewerkstelligen, dan zal ik al heel blij zijn. Maar een leger blijft wel nodig. En eventueel kunnen meer een meer buurlanden zich bij ons aansluiten en kunnen we samensmelten (beide landen hebben dan een wetboek bestaande uit 1 artikel, nl. het NAP) en zo legers samensmelten en decimeren omdat alleen de gemeenschappelijke buitengrenzen verdedigd moeten worden.
Het libertarisch territorium wordt alzo almaar groter en onze te verdedigen grenzen almaar kleiner (tot bv. de grens rond de territoriale wateren van Taiwan, of de grens rond Israel of rond Rome) maar zolang niet het allerlaatste territoriumpje meedoet, hebben we nog een grens(je) en moeten we dus nog een leger(tje) in stand houden.
Gezien het wel heel lang zal duren tot ook het allerlaatste land zich aansluit en er een echt wereldwijd AK bestaat, zijn we dus nog een tijdje zoet met een -almaar verder uitdijende- minarchie.
Dus ja, ofschoon het doel moet zijn een wereldwijd AK, ga ik in eerste instantie voor een “Libertarische staat”.
Al het gepraat, over een libertarische staat, is een stap te vroeg om dat het om, mentaliteit van denken, in zijn algemeenheid gaat.
In plaats van vechten moet de reden, het beslechten.
Pas als wij dat willen aanvaarden en leren, kunnen we het tij keren!
Comments are closed.