Staatsgreep: Is er toekomst na TTIP?

Via de samenwerking met Nachthemel: Op het moment van dit schrijven is er een heuse staatsgreep gaande. Een staatsgreep die zich niet beperkt tot Nederland, maar die zich uitstrekt van de EU tot aan de VS. Een ‘nieuwe’ totalitaire dictatuur is in de maak. Daar waar de westerse democratieën al steeds meer de kenmerken van een heuse dictatuur vertoonden, al zeker na toetreding van lidstaten tot de EU, daar zal binnenkort ook de allerlaatste schijn, het allerlaatste schimmenspel van democratie zijn verdwenen.  

De schijndemocratie van vandaag die mensen, kiezers, individuen, nochtans de illusie geeft van een soort van medezeggenschap in de staatsvorming, zelfs die, die laatste illusie zal verdwijnen. En die verdwijning valt samen met de implementatie van TTIP and CETA. Een totalitaire dictatuur, een machtsovername door de grote internationale bedrijven zal ons aller lot zijn. We zullen worden geconfronteerd met een overgang van een feitelijke staatsdictatuur onder het mom van parlementaire democratie, naar een absoluut totalitaire bedrijvendictatuur. Meer specifiek: een dictatuur van de grote internationale bedrijven (multinationals), de broodheren van ‘onze’ nationale politici, waarbij we de banken met haar internationale geldstromen zeker niet mogen vergeten te benoemen. Multinationals zullen ongemerkt de macht grijpen, zonder daarbij aan iets of iemand rekenschap af te leggen.

Maar wanneer we dan een toekomstbeeld zouden moeten neerleggen? Een toekomstbeeld voor de (midden)lange termijn voor hetgeen eens Nederland was en over wat eens de EU betrof? Welke toekomst resteert er eigenlijk? Zal er nog wel een toekomst voor het vrij denkend en handelend individu mogelijk zijn?

Niemand weet natuurlijk precies wat de toekomst gaat brengen. Een allerkleinste onvoorziene gebeurtenis kan al het allergrootste verschil maken. Maar wat we wel kunnen doen is de weg van de alreeds uitgezette piketpaaltjes extrapoleren en uitvergroten, om daarna met de verkregen uitkomst in alle redelijkheid een toekomstverwachting te kunnen poneren.

En dan kunnen we een toekomst verwachten waarbij het buitengewoon aannemelijk zal zijn dat een grote groep mensen, mogelijk de grootste groep, niet meer zal willen deelnemen aan wat ‘de reguliere maatschappij’ heet te zijn. Dat er een parallelle samenleving zal ontstaan die in het gunstigste geval een volkomen eigen weg zal gaan. Meer aannemelijk edoch, lijkt deze parallelle samenleving veeleer een militante samenleving te zullen betreffen. Militant omdat een alternatieve samenleving binnen een dictatuur natuurlijk nooit zal worden geaccepteerd door die heersende dictatuur, en militant omdat men hetgeen dat is gestolen zal willen terugnemen: de (individuele) vrijheid, de (mede) zeggenschap.

En als we deze wetenschap dan zouden moeten visualiseren kan wellicht gedacht worden aan hetgeen we eerdere zagen in de resultaten van militant alternatieve groeperingen als R.A.F en Rode Brigades. Waarbij bovendien ook RaRa en de Bende van Nijvel niet zomaar in vanzelfsprekendheid aan onze aandacht mag worden onttrokken.

En alhoewel het hier vooral om meest ultralinkse groeperingen gaat, mag het evenwel toch duidelijk zijn dat een antwoord op het stelen van de meest basale (mensen)rechten uiteindelijk altijd van een gewelddadige aard zal zijn. Binnen welke (politieke) stroming dan ook. Mensen, individuen, zullen zich uiteindelijk altijd met alle denkbare middelen verdedigen indien het leven in direct gevaar wordt geacht, indien de levenskwaliteit in ernstige mate wordt aangetast, indien vanzelfsprekende (mensen)rechten worden gestolen.

Wèl zullen vanzelfsprekend de te verwachten doelen van volkomen andere aard zijn. Naast ongekend hevige massieve aanvallen op overheidscomputersystemen, zowel digitaal als anderszins, zal met name de stroomopwekking en stroomdistributie het zwaar te verduren krijgen. Zonder stroom geen digitale geldtransacties en geen digitale communicatie waardoor een moderne economie redelijk snel tot stilstand zal komen. Digitale verdeelkasten die her en der aan de muren in de wijken hangen, transformatorhuisjes en verdeelkasten, versterkers, antennes en zendmasten, niets zal meer veilig zijn: op elke hoek van de straat een geüniformeerde bewaker van de complete dictatuur.

Want hoe reageren mensen indien zij zich gedwongen in eigen land, al dan niet met toestemming van de wetgever, onder een buitenlandse macht gepositioneerd weten?

(Wikipedia):

De IRA is de naam voor verschillende paramilitaire organisaties die een eilandbrede Ierse staat zonder banden met het Verenigd Koninkrijk nastreven waarbij geweld niet wordt geschuwd. In de jaren 1919 tot 1921 voerde de IRA de strijd tegen de Britse overheersing op. In 1921 viel de IRA uiteen na een interne strijd tussen voor- en tegenstanders van een vredesverdrag met Groot-Brittannië. In de jaren dertig flakkerden de activiteiten van de IRA weer op in de vorm van bomaanslagen tot ze in 1936 door de Ierse regering werd verboden.

Na de Tweede Wereldoorlog hernam de IRA nogmaals haar activiteiten, zij het ditmaal voornamelijk in Noord-Ierland met bomaanslagen tegen openbare gebouwen. Een derde heropleving volgde weer in 1968. En het jaar daarop kwam het tot een splitsing tussen de traditionele of rode IRA-leden. De zogenoemde traditionals voerden de strijd met traditionele middelen (bomaanslagen), terwijl de zogenoemde provisionals een stadsguerrilla voerden.

Dus wat indien door een parallelle groepering, of groeperingen, noodgedwongen en tot op het bot uitgedaagd door TTIP en andere verdragen waarover hen niets gevraagd is, een Nederlandse, Duitse, Franse, Deense of Noorse staat wordt nagestreefd zonder dwingende banden met de EU of VS? Zonder TTIP? Wat mogen we dan van die toekomst verwachten?