Anders Fogh Rasmussen (oud secretaris-generaal NAVO) kwam onlangs met zijn boek The Will to Lead: America’s Indispensable Role in the Global Fight for Freedom. De kern van het boek is dat 
de VS de politieman van de wereld is. En dat niet alleen volgens Rasmussen in de Wall Street Journal: ‘just as we need a policeman to restore order; we need a firefighter to put out the flames of conflict, and a kind of mayor, smart and sensible, to lead the rebuilding.’ Dus naast politieman ook brandweerman en burgemeester.
In het wereldbeeld van Rasmussen heeft de VS het volste recht op wereldhegemonie via militaire dominantie. De NAVO is de reddende engel en al haar destructieve acties worden doodgezwegen, ideologisch goed gepraat, geminimaliseerd of zelfs compleet gewist in ‘wetenschappelijk’ onderzoek en geschiedenisboeken door de geopolitiek vriendelijke maar corrupte academici.
In dat licht is het interessant wat Rasmussen schrijft over Libië. De relatief welvarende staat die door NAVO bommen van de kaart werd geveegd en veranderde in een speeltuin voor moslimextremisten. Rasmussen schrijft dat ‘in Noord Afrika, Libië ingestort is en een kweekvijver voor terroristen geworden is.’ Geen woord over hoe dit zo gekomen is. Hij beschrijft het als een natuurlijke catastofe. Opeens stortte de staat in en kwamen de terroristen binnen.
In zijn periode als minister president van Denemarken (2001-2009) was Rasmussen een harde kern supporter van de Amerikaanse neo-conservatieve agenda om de Pax Americana op te leggen aan de wereld. Hij zag de expansie van de NAVO in Centraal en Oost Europa – inclusief de ex Sovjetrepublieken Oekraine en Georgie – en de uitbreiding van VS invloed in het Midden Oosten en Centraal Azie als hoogst noodzakelijk.
Als groot enthousiasteling voor de Irakoorlog gingen door zijn toedoen Deense soldaten direct na de Amerikaanse invasie naar Irak. Rasmussen misleidde het volk met de zogenaamde massavernietigingswapens die Saddam Hoessein zou hebben. Toen een Deense inlichtingen officier – Frank Grevil – met rapporten naar de pers stapte waaruit bleek dat Rasmussen deze dreiging overdreef, werd hij 4 maanden gevangen gezet en ontslagen uit zijn functie. Rasmussen ontkende op de hoogte te zijn van deze rapporten en bleef nog vijf jaar aan de macht.
De beloning voor zijn werk kwam toen hij gekozen werd voor de positie van NAVO secretaris generaal in augustus 2009. Gedurende zijn vijf jaar (tot oktober 2014) werkte hij rond de klok om het militaire en inlichtingenapparaat uit te breiden naar het oosten en legitimeerde bloedige interventies in het Midden Oosten en Noord Afrika. Hij steunde openlijk de Oekrainse coup in februari 2014 en kreeg de Oekrainse ‘Medal of Liberty’, de hoogste onderscheiding voor buitenlanders, van Poroshenko.
Na zijn NAVO periode, begon Rasmussen een geopolitiek consultancy bureau genaamd Rasmussen Global. Hier biedt hij ‘strategisch advies aan overheden, wereldorganisaties en multi nationals’. Zijn grootste klant hengelde hij in mei 2016 binnen, Poroshenko benoemde hem tot speciaal adviseur voor de president.
Met zijn recente boek wil Rasmussen zijn imago oppoetsen en de boer op gaan voor andere opdrachtgevers. In zijn eindeloze tocht waarin vrijheid en vrede altijd weer uitlopen op oorlog, onderdrukking, geweld, corruptie en leugens.
Aan wereldbeelden en paradigma’s schort vaak wel wat. Soms omdat er bepaalde dingen nog niet tot het bewustzijn zijn doorgedrongen, soms vanwege zaken als karakterbederf.
Wat Rasmussen precies denkt en waar dat vandaan komt kan ik niet inschatten. Want ik weet niet wat hij weet. Dan is het moeilijk overwegingen in te schatten. Hij presenteert in ieder geval een wereldbeeld waar wij ons niet mee kunnen verenigen.
Eerst paradigma’s: Iemand vertelde ons eens dat er vier soorten paradigma’s zijn die bepalen hoe een cultuur functioneert:
– Rein of onrein
– Sterk of zwak
– Eer of schaamte
– Zonde of schuld (iets moet eerlijk zijn, gerelateerd aan regels)
Welbeschouwd is het één niet compleet zonder het ander. Als je een gezond paradigma wilt opbouwen, dan moet je hier eigenlijk het equalizer-concept zoals in de deugdenleer van Aristoteles op toepassen. Pas dan wordt het interessant om met de schuifjes te spelen om (situatie-afhankelijk) het één te filteren of op de achtergrond te houden, het ander te benadrukken.
Laten we het wereldbeeld eens bekijken, vanaf individueel niveau via nationaal niveau tot en met wereldniveau.
Een individueel mens groeit op in een gezin en krijgt daar als het goed is goede voorbeelden en juist informatie. Ouders zijn daarvoor verantwoordelijk. Een grote broer om voorbeelden te volgen, na te doen en voor te doen (behulpzaamheid) is goed. Een bemoeizuchtige broer weer niet.
Kennelijk is ooit bedacht dat een individu na vertrek uit de biologische baarmoeder in de baarmoeder van ‘moedertje staat’ dient te komen. Waar hij slecht voorbeelden en misleidende informatie krijgt. De omgekeerde wereld. Het wereldbeeld wordt omgekeerd. Een mens wordt gebrandmerkt tot burger en onderworpen aan een bemoeizieke Big Brother die precies voordoet hoe je NIET met mensen zou moeten omgaan. De vraag rijst dan in welke staat iemand verkeert; een onderworpen toestand waarin slaafse gehoorzaamheid de norm is, of de staat van iemand die zich afvraagt of het nu echt nodig is om formeel aanspraak te maken op de troon van zijn eigen leven. Waarna Big Brothers wereldwijd de betrokkene eindelijk aanvaarden als broer of zus.
Ook het concept van natiëen annex soevereine staten is ooit bedacht. Amerika hangt de grote broer uit die nogal last heeft van bemoeizucht. Ooit werd Europa beschouwd als de Eerste wereld (de bemoeizieke grote broer die erop uit trok om andere delen van de wereld te ‘ontdekken’ en te onderwerpen), een rol die vervolgens door de Tweede wereld (de VS) overgenomen werd. De Derde wereld bungelt er een beetje bij en is wel goed genoeg om te exploiteren en te onderdrukken, maar (nog?) niet om serieus en waardig mee om te gaan. Ondertussen bestaat in de Eerste, Tweede en Derde werelden ook nog een Vierde wereld, de onderklasse die armoede lijdt.
Nog steeds verwijst het woord continental naar Europa zonder de Britten en Ieren, en de 48 staten van de VS. Maar continental zou eigenlijk moeten verwijzen naar alle continenten wereldwijd. De VN heeft kennelijk een wereldbeeld waarin de continentals, het Europese en Noord-Amerikaanse vasteland, de rest van de mensheid beschaving moeten bijbrengen.
Als je de VN beschouwt als niet alleen de Verenigde Naties, maar ook een afspiegeling van een verenigde mensheid, dan lijkt er iets niet te kloppen met het wereldbeeld dat de VS de politieman, brandweerman en burgermeester zou moeten uithangen. Die rol hoort dan namelijk thuis bij de VN. Daarvoor moeten er (net als bij paradigma’s) wat dingen in elkaar geschoven worden. Zodat het besef ontstaat dan nationale identiteit alleen maar sociale breuklijnen veroorzaakt, zoals religie dat ook doet. En dat kernwaarden (denk aan mensenrechtenverdragen) inzake cultuur voor ieder mens op deze planeet gelden. Ook als die mens nog niet zo ontwikkeld is of onderweg fouten maakt.
Ik heb het boek niet gelezen, maar als de samenvatting overeenkomt met de inhoud van het boek, heeft de mensheid te maken met een collectivist van de eerste orde.
Collectivisten zijn van mening dat de mens gestuurd moet worden, zodat het hogere doel en algemeen belang van de mensheid wordt bereikt, de doelstelling moet bereikt worden met alle mogelijke middelen.
De creatie van de functie Staat, maakt dit allemaal mogelijk. Het maakt totaal niet uit, of het nu een democratie is, een dictatuur, of welk systeem dan ook, het resultaat is altijd hetzelfde. Het individu moet zich schikken aan massa, aan de wensen en eisen van het collectief, inclusief de eis dat het individu zich opoffert om het heilige doel te bereiken. Het gaat soms in sommige gevallen zo ver, dat van het individu verwacht wordt, dat deze dat met plezier of op basis van eigen inzicht doet.
Dat zie je ook Rasmussen terug. Niet hij moet de nieuwe orde creëren maar dat moeten anderen doen. En mensen die dat gaan doen, moet hem dankbaar zijn, dat zij zichzelf mogen opofferen voor het hogere doel. Mocht een individu niet voldoen aan de eisen, zoals deze soldaat, wordt hij gestraft.
Anderzijds, de soldaat is ook een idioot. Hij had kunnen weten, dat een organisatie als het leger, door de politiek gebruikt wordt. De geschiedenis staan vol met oorlogen die gevoerd zijn voor eigen gewin. Het is heel zeldzaam dat het leger moet vechten tegen echte monsters. De meeste komen na de oorlog terug, en komen erachter, dat zij de monsters zijn geweest, en worden dan gek.
Comments are closed.