Geloof het of niet, kinderen zijn ook mensen. Zelfs vóór de geboorte, zijn we allemaal in staat om onze wil te uiten en verdienen het om gerespecteerd te worden zonder dwingend ingrijpen. Ouders maken allerlei excuses om hun werk gemakkelijker te maken, maar de meest destructieve zijn degene die kinderen deze fundamentele rechten ontzeggen en kinderen claimen als eigendom van de ouders.
Een kind is een persoon, niet een stuk eigendom. Als een kind wordt gerespecteerd als persoon, is het niet langer aanvaardbaar om een kind te slaan of op enige manier hun rechten te schenden. Op geen enkele wijze doet dit afbreuk aan de enorme verantwoordelijkheid die ouders hebben als hoeders van hen die nog niet in staat zijn om aan hun eigen behoeften voor bescherming en veiligheid te voldoen. De behandeling van kinderen als eigendom maakt misschien tijdelijk het werk van een ouder makkelijker, maar het belemmert hun psychologische ontwikkeling en conditioneert hen om ook als eigendom te worden behandeld door andere gezagsfiguren, wat precies de reden is waarom overheden dit gedrag aanmoedigen.
De meeste regeringen creëren een wettelijk kader rond het idee dat kinderen het eigendom zijn van hun ouders of in ieder geval geen volledige mensen totdat ze een willekeurige leeftijd of juridische status hebben. Dit versterkt het idee dat rechten slechts privileges zijn die een autoriteit kan geven of terugnemen. Hoewel ouders een bepaalde verantwoordelijkheid op zich nemen als verzorger, hebben ze niet het recht de wil van een kind te negeren, voor zover die goed wordt uitgedrukt. Ouders zijn niet gerechtvaardigd de regering te gebruiken om hun valse eigendomrecht over een kind af te dwingen. Kinderen weten wanneer ze als eigendom worden behandeld en hebben de neiging om het te weerstaan. De beste ouders zijn degenen die hun kinderen opvoeden met een goed begrip voor de grote verantwoordelijkheid van ouderschap en baseren hun relaties op begrip en respect, in plaats van bedreiging met geweld.
De meeste ouders willen oprecht dat hun kinderen goed opgeleid worden, maar de overname van het onderwijs door de regering heeft ouders een gevoel van machteloosheid gegeven. In hun ijver om te voldoen aan de sociale standaarden, zijn ze over het algemeen tevreden om hun kinderen aan de regering over te laten. Omdat kinderen mensen zijn, hebben ze het recht om het verloop van hun eigen onderwijs te bepalen, niet alleen vanaf een willekeurige leeftijd, maar vanaf het moment dat ze in staat zijn een voorkeur aan te geven. Dit zorgt voor een optimale betrokkenheid van de geest van een kind, die voortdurend streeft om te observeren, te leren en de essentiële vaardigheden te ontwikkelen om te voorzien in zijn eigen geluk.
Zoals we allemaal versterkt zijn door de wijsheid die door de eeuwen heen vergaard is, zijn kinderen dat in het bijzonder. Vooral omdat kinderen op steeds jongere leeftijd toegang hebben tot informatie, en die techniek groeit nog elke dag. Ouders die proberen hun kinderen onder controle te houden zijn niet langer in staat hen dom te houden. Mensen in het algemeen zijn slimmer dan ooit tevoren, maar kinderen zijn dat des te meer, en de samenleving zal zich aanpassen en gelukkiger worden. Wanneer kinderen hun persoonlijkheid opeisen krijgen ze die, en hoe eerder ze dat doen, hoe gelukkiger we allemaal zullen zijn
bron: Adam Kokesh, Nederlandse vertaling van Freedom. U kunt dit boek hier downloaden (gratis)
Mensen zijn geen zaak en kunnen in Nederland geen voorwerp van eigendom zijn. En zijn dat ook niet. Of ouders kinderen als hun eigendom beschouwen weet ik niet en is volgens mij niet meer dan een veronderstelling van de schrijver. Om al het onrecht dat kinderen wordt aangedaan aan deze veronderstelling op te hangen, is belachelijk.
Er zitten wat fouten in dit artikel.
Kinderen zijn geen personen. Kinderen zijn mensen met een bepaald karakter. Het Latijnse persona betekent masker. In dit geval het masker van de persoonlijkheid. Je bent geen masker, je draagt een masker. Een vervangbaar ding, meer niet.
Kinderen zijn inderdaad geen eigendom. Kinderen hebben van de ouders het geschenk van leven gekregen. En een geschenk is iets dat niet meer van de schenker is. Het is overgegaan naar de ontvanger. Alleen zijn er kapers op de kust. Kapers die natuurlijke vrijheid roven, heilig verklaarde boeken hebben (wet- en regelgeving als Sharia) en de natuurlijke vrijheid roven om op die manier fossiele brandstoffen te verkrijgen. Wanneer natuurlijke vrijheden eenmaal zijn ontnomen, dan kun je vanuit de Sharia plichten opleggen. Uiteraard gekoppeld aan rechten om die plichten te kunnen vervullen.
Het maatschappelijke doel is niet dat leven kan groeien en bloeien, maar dat het geëxploiteerd kan worden met een natiestaat als uitbater en een staatshoofd als opper-piraat, opper-kaper, opper-roverhoofdman. Want zonder de handtekening van een staatshoofd onder wetten zou die Sharia niet kunnen bestaan. En zouden mensenlevens niet onderworpen worden. En zouden mensen niet lastiggevallen worden door Sharia-freaks (lees; bureaucraten en andere grondtroepen van een staatshoofd).
Is het niet opvallend dat ‘de maatschappij’ allerlei mechanismen, zoals een Sharia annex wet- en regelgeving, inzet om (voormalig of mogelijk toekomstig) gezonde man/vrouw en ouder kind/relaties zoveel als mogelijk onvruchtbaar te maken en te houden, of, als het te gezond wordt te verzieken? Hoe dit heet? Nou, beschaving. Hoe anders?
Voor de duidelijkheid: Rechten kunnen uitsluitend bestaan wanneer vrijheid is geroofd. Wie daadwerkelijk vrij is zeikt niet over rechten.
Comments are closed.