De meeste libertariërs weten al dat overheden de grootste plaag zijn die de mensheid heeft getroffen omdat ze bekend zijn met de Democide cijfers die duiden op een slachting van meer dan 260 miljoen van de eigen onderdanen. Dezelfde onderdanen die ze pretenderen te beschermen en die ze voor die wanprestatie ook royaal afpersen. Onderdanen die zuchten onder andere heersers worden ook massaal afgeslacht in oorlogen gevoerd door de Staat (en grotendeels gefinancierd mbv centraal bankieren), dus die tientallen miljoenen arme zielen mogen erbij op worden geteld.
Maar het is nog veel erger. Alleen al in de USA zijn sinds 1962 15 miljoen Amerikanen gestorven in afwachting van de medicijnen die hen hadden kunnen redden – meer slachtoffers dan in alle oorlogen sinds de oprichting van dat land. En de USA is nou niet bepaald een Zwitserland als het om oorlog voeren gaat. Het gemiddelde nieuwe medicijn moet 10-14 jaar door regelgeving hoepels springen om van lab naar de markt te komen. (bron: “Death by Regulation” door dr. Mary Ruwart). Als het al wordt toegelaten want de incentives van de ambtenaren bij de FDA zijn totaal verkeerd. Laten ze iets niet toe en vallen er daardoor tienduizenden doden dan wordt dat hen niet aangerekend (‘that what is unseen’) maar laten ze iets toe wat schade aanricht dan is er er enorme ophef. (overigens zoals het een goede overheidsinstantie betaamt, claimen ze dan direct dat dat komt doordat ze te weinig belastinggeld krijgen)
Verder mag bekend worden verondersteld dat de overheid een enorme rem is op de economie. Milton Friedman schatte dat als de Staat een dienst op zich neemt (lees: anderen in een kooi stopt als ze wagen te concurreren) dat zeker de helft verspild wordt. De negatieve effecten van regelgeving en bureaucratie zijn haast niet voor te stellen / te berekenen. Als ondernemer ervaar je dat aan den lijve. Al die juristen, accountants, regulatory affairs officers etc. die je moet inschakelen om een beetje binnen de arbitraire lijnen te blijven. Al deze semi ambtenaren en de ambtenaren die deze regels bedenken en handhaven zijn niet bezig met het maken van iets nuttigs zoals een medicijn tegen kanker. En het geld wat ze in rook doen opgaan kan ook niet meer besteed worden aan onderzoek naar medicijnen tegen kanker. Dus tel dat ook maar op bij de slachtoffers van de overheid. Maar het zit ook in de kleinere dingen. Als je mensen berooft van meer dan de helft van hun inkomen en dan ook nog auto’s twee keer zo duur maakt, hoeveel mensen zijn er dan omgekomen omdat ze in een inferieur koekblik moesten rijden van hun heerser? Over het feit dat er duizenden doden vallen op overheidswegen nog maar te zwijgen. Als die ‘dienst’ verleend zou worden door een privaat bedrijf zou de CEO allang achter de tralies zitten. Dat mensen langer leven in een rijker land moge bekend zijn. Dus als de overheid de economie remt dan is de conclusie duidelijk.
Veel plezier met stemmen binnenkort. Dit keer komt het wel goed. Heus!
Hijseenberg, Maart 2018
Het is de kiezer, altijd geweest, de staat is het gevolg van bange mensen.
Kijk naar de reactie op:
STEM NIET OP MIJ!
En vind er iets van!
Death by regulation
Leuk gevonden door deze mevrouw. Maar hoe bepaal je de hoeveelheid mensen voor wie een medicijn te laat komt?
Stel er zijn 1000 patiënten ten tijde van het binnen gaan van het reddende medicijn in het testkanaal. Elk jaar komen er 1000 patiënten bij. De levensverwachting van een patiënt zonder medicijn is 1 jaar. Het testkanaal neemt 10 jaar in beslag. Dan overlijden er nog 10.000 patiënten voordat het medicijn op de markt komt. OK.
Maar hoeveel patiënten zouden sterven in die tijd als het medicijn niet was gevonden? Juist, 10.000. Net zoveel.
Ja, zegt deze mevrouw misschien. Je moet de benadering kiezen van Dr. Mengele. Probeer de gekste en meest ingrijpende methoden en middelen maar gewoon uit op de patiënten. Gebruik ze als proefkonijnen. Baat het niet, dan schaadt het nauwelijks, want ze gaan anders toch snel de crematie ruimte in.
Maar heeft Dr. Mengele met zijn experimenten de medische wetenschap nou echt veel verder geholpen?
Maar ze kan hier weer op reageren. Ze kan zeggen, dat Dr. Mengele te weinig tijd is gegund. Zijn testkanaal was tekort. Dat is de schuld van de russen. Toen ook al.
Voelt u hem al aan komen? Het probleem is met de redenering van mevrouw dat bij de ingang van het testkanaal we nog niet weten of we een medicijn in handen hebben. Als een middel uit het testkanaal komt, dan weten we pas dat we een medicijn te pakken hebben.
Kan het dan niet sneller? Wellicht, maar de meeste medicijnen die ontwikkeld worden hebben betrekking op aandoeningen die niet levensbedreigend zijn of tenminste niet op korte termijn. Hoeveel patiënten gaan dan overlijden aan de voorgeschreven middelen?
Het zonder meer vergelijken van aantallen patiënten voor wie een medicijn te laat komt met gesneuvelde soldaten kan natuurlijk ook niet. Je moet kijken naar de levensverwachting. De cijfers moet je uitdrukken in verloren levensjaren.
Het thema dat wordt aangesneden is belangrijk, maar verdient een meer uitgewerkte behandeling. De lezer moet niet verplicht worden om haar boeken eerst te kopen om te kijken of er wat bijzonders in staat. De schrijver van het artikel zou daar naar mijn idee al wat meer over gezegd moeten hebben.
“Je moet de benadering kiezen van Dr. Mengele. Probeer de gekste en meest ingrijpende methoden en middelen maar gewoon uit op de patiënten. Gebruik ze als proefkonijnen. Baat het niet, dan schaadt het nauwelijks, want ze gaan anders toch snel de crematie ruimte in.”
Zegt deze mevrouw dat?
Deze mensen kunnen niet als proefkonijnen *gebruikt* worden. Dat suggereert m.i. dat ze er toe gedwongen worden door iemand. Deze mensen zullen deze medicijnen alleen tot zich nemen als ze daar vrijwillig mee instemmen. Als zij de kans dat het misgaat voor lief nemen, dus lager waarderen dan de kans dat het medicijn hun leven redt of helpt verbeteren. Daar zullen wellicht bepaalde voorwaarden aan vast zitten (zoals wel of geen vergoeding voor nabestaanden als het fout gaat) maar het gaat erom wie moreel het recht heeft die keuze te maken. Vanuit het zelfbeschikkingsrecht volgt logisch dat die mensen dat zelf mogen bepalen, uiteraard alleen zonder dwang t.a.v. evt andere betrokken partijen. De overheid -een groep mensen- is juridisch gezien geen partij in dezen.
anp rebel [5] reageerde op deze reactie.
@AnCap [4]:
Hartelijk dank voor je reactie.
Ik vermoed dat deze mevrouw natuurlijk ook volledig afkeurt wat Dr. Mengele heeft gedaan. Dr. Mengele heeft een slechte naam in Amerika, ook onder artsen.
Het gaat mij om de benadering, zijn medische opvattingen over het mogen omgaan met zijn medemens. En daar ligt een parallel tussen de positie van een terminaal patiënt en iemand die dreigt naar de gaskamer gestuurd te worden. Allebei willen ze meestal heel graag blijven leven. De vrije keuze in behandelmethode, het kunnen kiezen tussen de volwaardige alternatieven doen of er van af zien, is er dan niet meer.
In Amerika zijn er nu al problemen met de behandeling van terminale patiënten. Artsen in privéklinieken vegen miljoenen naar zich toe door terminale kankerpatiënten nutteloze windmolendure chemotherapieën op te dringen die de laatste dagen van de patiënt helemáál tot een hel maken. Als de remmen helemaal los worden gegooid en iedereen maar aan de slag kan gaan in die business met zijn eigen niet of nauwelijks geteste behandelmethoden is niet te verwachten dat het beter wordt.
Er zullen echter zeker aanmerkingen kunnen worden gemaakt op de testprocedures van medicijnen en andere behandelmethoden voordat deze mogen worden toegepast. Dat zou ik graag willen horen. Het zou kunnen zijn bijvoorbeeld:
– De beoordelingen van testfasen duren te lang omdat een commissie maar 1x per jaar samenkomt.
– Fabrikanten hebben geen belang bij testprocedures te starten voor een veelbelovend goedkoop medicijn als die vervanger zou worden van een minder goed werkend medicijn waar ze nu nog goed aan verdienen.
– De kostbare procedures belemmeren concurrentie in de ontwikkeling van medicijnen.
Zoiets ontbreekt in het verhaal van de auteur. Alleen de overheid zonder uitwerking overal de schuld van geven is niet zo boeiend.
Comments are closed.