Paniek zaaien is een kunst

In het AD stond vandaag een artikel met de angstaanjagende kop: Hoe groot is de kans dat je sterft aan corona? Dit zijn de dodelijke feiten. Clickbait natuurlijk, maar als trouw abonnee wilde ik nu toch wel eens mijn kansen weten.

Zoals te verwachten viel, had het artikel werkelijk niets met de wetenschap te maken, maar was het één manipulatief geheel waarbij het enige doel was: angst zaaien. Goebbels zou trots zijn geweest op Sander van Mersbergen, de schrijver van deze bagger.

Eerst een hoop gedraai om de cijfers. Eigenlijk mag je niet zo maar stellen dat je het aantal besmettingen en doden tegen elkaar in een excel mag zetten. Volgens het WHO is immers 10% van de wereldwijde populatie door het virus geïnfecteerd. Een wetenschapper zou de 1,2 miljoen doden volgens Worldometers delen op de 780 miljoen van het WHO en komt daarmee uit op een sterftekans van 0,15%, zeg een kans van 1 op 650. Let wel: als je besmet bent (geweest).

Omdat 90% NIET besmet is geweest, mag je dat getal dus met 10 vermenigvuldigen: Een willekeurige aardbewoner loopt dus een kans van 1 op 6.500 om te overlijden aan corona.

Volgens Joseph Sander mag je die officiële cijfers echter niet gebruiken. Het aantal doden is immers véél hoger dan wat het RIVM/WHO bekend maakt. En het aantal besmettingen… Tsja, ik begrijp van zijn gekonkel dat je alleen de mensen mee mag rekenen die echt ziek worden. Want iemand die geen ziekteverschijnselen heeft, is onbekend en mag dus eigenlijk niet worden meegeteld. Maar ja, dan kom je weer te laag uit, dus gaan we maar op zoek naar mensen met antistoffen (die volgens hetzelfde AD binnen enkele maanden onvindbaar zijn). Ja. Zo lust ik er nog wel een paar!

Sander komt tot een kans van 1 op 100. Met een al even onwaarschijnlijk scenario dat die kans wellicht 1 op 87 is.

Vervolgens laat hij een immunoloog aan het woord die toch vooral benadrukt dat een normaal virus echt een killer is onder 80-plussers. Bij corona is dat “echt” anders: daar sterven ook mensen onder de 50.

Al deze griezelige getallen worden direct gevolgd door de emotionele opmerking: “Maar stel dat het er 1 op de 2000 is, dan zijn het er nog veel. En het zal je broer of zus maar zijn”.

Deze journalistieke bagger doet mij vermoeden dat AD zijn journalisten beloont op basis van een incentive met het aantal woorden in combinatie met het aantal kliks.

Je neemt een geweldige kop, schrijft eerst 300 woorden om de hete brij heen, geeft dan eindelijk een waardeloos antwoord van 200 woorden op de zelf bedachte vraag, om vervolgens de eigen cijfers weer te bagatelliseren in 500 woorden.

Bah, bah, driewerf: BAH!

Een oude bekende