Aan het begin van een nieuw jaar ontvangen we talrijke schattingen van de wereldwijde bbp-groei en de inflatie voor het volgende jaar. Historisch gezien zijn de 
inflatieverwachtingen en de groeicijfers vrijwel altijd te optimistisch. Hoe komt dat ?
Als we kijken naar de staat van dienst van centrale banken, dan is deze bijzonder slecht in het voorspellen van inflatie. En de grote supranationale entiteiten zijn geneigd om te optimistisch te zijn over de bbp-ramingen. Het Internationaal Monetair Fonds of de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling zijn bijvoorbeeld erg slecht in het inschatten van recessies. Het inschatten van lange termijntrends gaat ze beter af. In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, lijkt het erop dat de meeste prognoses de economische dynamiek op de lange termijn beter kunnen identificeren dan de korte termijn.
Economische prognoses zijn buitengewoon moeilijk omdat er talrijke factoren zijn die de koers van een wereldeconomie steeds complexer maken. De voorspellingen zijn onderhevig aan belangrijke onzekerheden die drastisch kunnen veranderen. Macro-economische prognoses zijn echter ook essentieel om een ​​referentiekader te bieden voor investeerders en beleidsmakers.
De eerste les is dat onafhankelijke prognoses bijna elk jaar nauwkeuriger zijn dan die van supranationale organen en centrale banken. Er zit een logica achter. Onafhankelijke voorspellers voelen niet de politieke druk om in hun schattingen een positieve kijk op het overheidsbeleid te geven. Dit is één van de belangrijkste redenen waarom beleggers steeds vaker hun eigen economische prognoseteams gebruiken naast echt onafhankelijke bedrijven. De meeste investeerders hebben geleerd dat de schattingen van centrale banken en internationale instellingen vaak vertroebeld worden door politieke correctheid en de neiging om overdreven diplomatiek te zijn. Zelfs in landen waar regeringen de economie hebben vernietigd met verkeerd beleid (Venezuela bijvoorbeeld) zijn de voorspellingen voor een jaar vooruit diplomatiek optimistisch.
De tweede les, vooral na jaren van financiële repressie, is dat de meeste prognoses neigen naar een te optimistisch en buitengewoon multiplicatoreffect van overheidsuitgaven en stimuleringsplannen van de centrale bank. In de meeste gevallen, als we kijken naar de schattingen van grote centrale banken en internationale entiteiten, komen de grootste voorspellingsfouten voort uit het verwachten van een verrassend grote positieve impact op consumptie, groei, werkgelegenheid en investeringen van de vraagzijde. Mijn ervaring is dat de twee grootste verschillen tussen prognose en realiteit meestal optreden in kapitaaluitgaven (capex) en inflatie. Dat is geen toeval. Wanneer de voorspeller te veel gewicht hecht aan het beleid aan de vraagzijde en overcapaciteit plus de nadelen van de meeste van deze maatregelen negeert, zullen de fouten in investeringsuitgaven en inflatieprognoses bijna onvermijdelijk enorm zijn.
Evenzo leidt de neiging van grote voorspellende entiteiten om beleid aan de aanbodzijde te negeren of af te wijzen, tot te voorzichtige prognoses. Dit kwam vooral tot uiting in het herstel van enkele eurolanden in 2014 en in de ramingen voor banen en groei van 2018–19 in de Verenigde Staten. Een van de duidelijkste voorbeelden is de bijna jaarlijkse terugval van de groei in de eurozone ten opzichte van vroege ramingen.
De derde les is dat voorspellingen beinvloed worden wanneer negatief nieuws al consensus is. Centrale banken hebben de neiging om in slechte tijden een te optimistisch scenario te schetsen. Er zijn nog te veel politici en economen die geloven dat de economie een kwestie is van sentiment en vertrouwen en dat men als zodanig een gezonde optimistische visie moet behouden om de economie te ondersteunen. Dat idee is duidelijk door de realiteit ontkracht. Te optimistisch zijn heeft de geloofwaardigheid van zeer waardevolle prognoses verknoeid terwijl er niets aan werd gedaan om economische actoren ertoe te brengen om verbetering te brengen in een recessie.
In de afgelopen negen jaar hebben we belangrijke verbeteringen in economische prognoses gezien. Sommige investeringsbanken zijn uit hun historische rol van het schilderen van rooskleurige vooruitzichten gestapt en we hebben een meer realistische benadering gezien. Internationale instanties zijn ook verbeterd. We zien een veel realistischere benadering van prognoses dan tien jaar geleden, maar de inflatie- en bbp-schattingen lopen nog steeds aan de hand van cijfers waar regeringen blij mee zullen zijn.
De laatste les voor ons als investeerders is simpel: neem met een flinke schep zout die schattingen die een te veel positieve impact hebben op de stimuli van de overheid en de centrale bank. Bedenk dat dingen die nooit zijn gebeurd en vermenigvuldigers die nooit hebben plaatsgevonden, niet zullen gebeuren, en zeker niet met een historisch hoge schuldenlast en een wijdverbreide overcapaciteit.
Het lezen van alleen reguliere macro-economische rapporten, zelfs als ze afkomstig zijn van verschillende instellingen, kan leiden tot een enorme voorkeur voor bevestiging, en ik heb vele jaren geleden geleerd dat we tientallen verschillende bronnen kunnen krijgen die uiteindelijk hetzelfde zeggen: overheidsuitgaven zijn altijd goed en centraal banken doen het altijd goed.
We moeten ook onthouden dat reguliere lichamen bijna volledig worden bevolkt door Keynesiaanse economen. Er is een neiging om de boodschappen van pressiegroepen in het economische debat over te nemen, zoals we zien met zaken als de Great Reset, het witwassen van geld en de acceptatie van concepten als ongelijkheid, investeringen van belanghebbenden en sociale uitgaven op manieren die onaangenaam dicht bij de politieke agenda’s van sommige interventionistische partijen liggen. De reguliere instanties hadden inmiddels moeten begrijpen dat het aannemen van politieke mantra’s niet de verkeerde economisch radicale agenda’s bestrijdt, maar alleen de geloofwaardigheid van de prognose ondermijnt.
Onafhankelijk onderzoek en prognoses zijn steeds belangrijker geworden, juist vanwege het gebrek aan druk van overheden of centrale banken om een vooraf opgestelde inschatting te maken. En deze opkomst van de onafhankelijken is absoluut cruciaal gebleken om internationale organisaties en investeringsbanken aan te sporen hun werk te verbeteren. Daarom is het zo belangrijk om verschillende bronnen van onderzoek te gebruiken.
De beste manier om prognoses te gebruiken, is door te doen wat velen van ons hebben geleerd, bijvoorbeeld met onderzoek naar aandelen en vastrentende waarden van makelaars: vergeet de eerste pagina en lees de gegevens, de details en de diepgaande inhoud. De koppen en aanbevelingen van makelaars en internationale entiteiten zouden het laatste moeten zijn dat in Outlook-rapporten wordt gelezen.
Forecasting is essentieel. Onafhankelijkheid is de sleutel. Onafhankelijke prognoses zullen in 2021 nog belangrijker zijn dan in 2020.
Bron: Mises
Vaak zijn voorspellingen geen voorspellingen. Als het regent en ik zeg na regen komt zonneschijn, krijg is gelijk. (tenzij de wereld vergaat). Als het regent en ik zeg over exact een uur gaat de zon schijnen, is de kans klein dat dat uitkomt. Het is pas een voorspelling als de voorspelling details bevat. En men reageert vaak vreemd op “voorspellingen”. Als men zegt de winst neemt volgend jaar met 10% toe maar de winst neemt met 15% toe hijst men de voorspeller op het schild, terwijl hij ontslag had moeten krijgen. Immers, als iemand zegt de winst neemt met 15% toe, maar de winst neemt slechts met 10% er wel uitvliegt. De voorspeller heeft er twee keer naast gezeten. Toch kan hij vaak in het eerste geval op zijn post blijven. Zogenaamde voorspellingen, ik heb er niets mee en met voorspellers al helemaal niet.
Idem procenten truken! hoeveel procent van de verkoopprijs bestaat uit btw?
Wanneer de btw op een product 21% bedraagt zullen de meeste mensen spontaan roepen dat de verkoopprijs voor 21% uit btw bestaat. Dit is echter een denkfout want bij een verkoopprijs van 121 euro incl. btw, maakt de btw 21 : 1,21 = 17,35% van de winkelprijs uit. Dat betekent dus dat als de detaillist listig roept dat hij de 21% btw als korting weggeeft, het winkelbedrijf de verkoopprijs met slechts 17,35 procent verlaagt. Menige winkelier maakt bij verkoopacties misbruik van deze alleszins begrijpelijke denkfout van de consument. Hoe zou die ondernemer eigenlijk reageren als zijn eigen ouders en kinderen er ook intrappen ? “morgen gratis bier”
Comments are closed.