De vrijheids fee, Doug Casey.

Bewerking van artikel van Doug Casey

Best lang stukje, maar de moeite waard om in het zonnetje op een terrasje te lezen , wanneer u denkt dat u weer wat vrijheid heeft ‘teruggekregen’

Het is duidelijk dat de voormalige ‘vrije wereld’-landen (de VS, EU, Canada, Australië, Japan, enz.) een neerwaartse ontwikkeling doormaken – sociaal, politiek en economisch.

Met elk opeenvolgend jaar erkennen meer en meer mensen dat alle facetten van het leven in deze voorheen geweldige landen een duidelijk negatieve richting uitgaan.

Zelfs degenen die de achteruitgang intellectueel niet begrijpen, voelen dat dit niet goed zal aflopen.

De gemiddelde persoon in elk van deze jurisdicties vertrouwt al niet langer de media, de grote bedrijven of de overheid en heeft het gevoel dat ze op de een of andere manier allemaal in hetzelfde schuitje zitten en dat zij, het electoraat, de ultieme slachtoffers zijn.

Dus, is dit een kwestie van “collectieve verbeelding” die in de war is?

Helemaal niet, ben ik bang. Hun instincten zijn vrij correct. Zowel regeringen als grote bedrijven hebben de bevolking uitverkocht en beschouwden hen als louter voer in hun streven naar meer macht en rijkdom. Regeringen in de voormalige “Vrije Wereld” zijn decennialang steeds collectivistischer geworden en beloven steeds grotere vrijgevigheid aan meute, en de meerderheid van de kiezers heeft het helaas geloofd.

Maar naarmate het electoraat zich meer zorgen maakt, vragen ze de regering niet om in omgekeerde richting te gaan en de economisch onlogische vrijgevigheid te stoppen. Integendeel juist het tegenovergestelde. Naarmate hun angsten toenemen, eisen ze meer vrijgevigheid.

En dus zou het niet moeten verbazen dat, naarmate we dichter bij de ineenstorting van dit kaartenhuis komen, er nieuwe kandidaten op het toneel verschijnen, die aanbieden om rechten te nemen op Sprookjes, universele gratis gezondheidszorg, gratis (hoger) onderwijs en een gegarandeerd inkomen zonder dat je het op enigerlei wijze hoeft te verdienen.

Wanneer dit gebeurt, erkennen degenen die begrijpen dat 2 + 2 = 4, niet 8 of 12, natuurlijk dat elke regering die dergelijke beloften probeert na te komen, de ineenstorting van het systeem zal veroorzaken – niet alleen het economische systeem, maar ook de sociale en politieke systemen.

En dus die mensen die wel begrijpen dat de cijfers en beloftes gewoon niet zullen werken, vragen zich af waar het allemaal zal eindigen. Meestal wringen ze hun handen, zich ervan bewust dat hun zorg het minderheidsstandpunt is. Ze erkennen dat ze niet langer vrijelijk over hun zorgen kunnen praten, omdat hun land de tegenovergestelde richting opgaat – de nieuwe, lege beloften omarmen, met steeds meer vastberadenheid.

Ze zoeken naar een of andere vorm van hoop en in de meeste gevallen, of ze het nu aan zichzelf willen toegeven of niet, hun hoop is gevestigd op de Vrijheidsfee.

Ze hopen tevergeefs dat de gemiddelde kiezer op de een of andere manier “wakker zal worden”, of dat zittende politici hun standpunt omkeren dat ze altijd hebben volgehouden – dat de grote regering voor iedereen zal zorgen.

Helaas, dat is ijdele hoop. Diep in ons hart weten we dat zittende politici niet collectief zullen zeggen: “Oeps, we hebben gefaald. We stuurden het land naar de ondergang. We gaan de regering inkrimpen, een vrijemarktsysteem introduceren en dan aftreden en uit de weg gaan.”

Aangezien dat niet zal gebeuren, is de enige hoop dat er een Vrijheidsfee zal komen – iemand die nog nooit een openbaar ambt heeft bekleed, die zegt: “Weet je wat? Ik ga tegen het systeem in. Als ik word gekozen , ik ga de overheid gewoon heel goed vertellen dat ze moeten stoppen met al deze collectivistische onzin, stoppen met het lenen van geld en alle corrupte deals die ze in hun politieke leven hebben gesloten afschaffen.”

Maar hoe duidelijk het ook zou moeten zijn dat er geen Vrijheidsfee zal komen, laat staan ​​slagen, bij elke opeenvolgende verkiezingscyclus, en kabinetsformatie begint het meer “verlichte” deel van het electoraat zich voor te stellen: “Misschien zal het deze keer anders zijn. Misschien kunnen we dit omdraaien.”

En daar, in die laatste zin, staat het sleutelwoord over de zinloosheid van dit wensdenken – het woord ‘wij’.

Het lijkt de menselijke natuur te zijn om je voor te stellen dat als een groep van ons – misschien zelfs een grote groep – gelooft dat iets een goed idee is, het op de een of andere manier meer waar is en zal gebeuren.

Erger nog, het ‘wij’ suggereert dat de persoon in kwestie echt gelooft dat zijn stem een ​​soort van betekenis heeft.

Zoals Mark Twain ooit zei: “Als stemmen enig verschil zou maken, zouden ze ons dat niet laten doen.”

In goede tijden mogen de kiezers stemmen voor de minste van twee kwaden. Uiteindelijk blijft het bestuur van het land zoals eerder gepland, wie er ook wint. Er kunnen veranderingen zijn in de stijl van de leider, maar hetzelfde draaiboek wordt gevolgd, net als voorheen.

Maar in volatiele tijden, zoals we nu meemaken, mag het electoraat stemmen voor de minste van twee nachtmerries. Uiteindelijk zal het bestuur van het land, wie er ook wint (en dat hoeft niet eens de partij met de meeste stemmen te zijn!), blijven zoals eerder gepland, maar het electoraat zal nog meer gepolariseerd zijn dan voorheen en de uiteindelijke uitkomst zal nog veel erger zijn.

En dus, voor de meer ‘gevorderde’ kiezer – degene die begrijpt dat het politieke, economische en sociale systeem neerwaarts spiraalt, lijkt de meest natuurlijke neiging om irrationeel te hopen dat de Vrijheidsfee langskomt, met de toverstaf zwaait, en het land terug zal sturen naar een tijd waarin bijna iedereen werkte voor de kost, verantwoordelijkheid voor zichzelf nam, zijn eigen leven betaalde en een sterke, eerlijke, productieve samenleving opbouwde.

Zelden dat iemand, eerlijk tegen zichzelf zegt: “Die fee gaat het niet worden.”

En dat is de tragische waarheid. De voormalige vrije, productieve samenleving is weggevaagd. Zij bestaat niet meer en komt niet meer terug.

Helaas is er geen Vrijheidsfee, noch is er een Tovenaar van Oz, net zomin als de Paashaas of Sinterklaas. Wanneer landen instorten, is het ergste dat een kiezer kan doen, tevergeefs de naam van degene die hij denkt dat de laatste Vrijheidsfee is, tevergeefs op het stembiljet te zetten. In plaats daarvan zou hij zijn stembiljet in de prullenbak moeten gooien en het stembureau moeten verlaten, in de wetenschap dat Mark Twain absoluut gelijk had.

En wat dan? Nou, dat is een nog moeilijkere vraag. Omdat hij op dat moment moet accepteren dat als, a) zijn land de uiterste verkoopdatum heeft bereikt en, b) het hem daarmee neerhaalt, zijn enige hoop is om uit het systeem te stappen waarvan hij zich realiseert dat het bezig is hem op te slokken.

Als hij geen nevenschade wil worden, is zijn enige keuze om de vrijheid die hij koestert na te streven op een locatie waar die nog steeds bestaat. Net zoals de meer verlichte Duitse joden in 1938 vonden; net zoals slimme Cubaanse ondernemers deden in 1959, is de laatste kans om vrijheid na te striven, te vluchten net voordat deze eindigt waar u nu woont.