10 mille schikking na mondkapproces

Frank komt uit Engeland en heeft het grootste deel van de afgelopen twee jaar te maken gehad met mondkapmandaten in het openbaar en tijdens het reizen. De meeste mensen gehoorzamen klakkeloos wat hen wordt verteld door het nieuws of de roverheid. Maar Frank maakt er een gewoonte van om de eigenlijke regels te lezen. En hij ontdekte dat er uitzonderingen waren op het mondmaskermandaat.

Een van deze uitzonderingen is dat je geen gezichtsmasker hoeft te dragen “wanneer u ernstig ongemak krijgt bij het aanbrengen, dragen of verwijderen van een gezichtsbedekking”. Wie zal zeggen wat ‘ernstig ongemak’ is ?

Frank ontdekte verder dat: “Niemand hoeft advies in te winnen of een brief te vragen aan een medische professional over de reden waarom hij geen gezichtsbedekking draagt. “Sommige mensen voelen zich misschien meer op hun gemak bij het tonen van … een vrijstellingskaart [maar dat] is een persoonlijke keuze en dat is wettelijk niet nodig.”

Dus volgens de letter van de wet, als het dragen van een mondkap bij Frank “ernstig leed veroorzaakte”, hoefde hij alleen maar te zeggen: “Ik ben vrijgesteld.” En dat is wat hij deed toen hij aan boord ging van een vliegtuig uit het VK met een bekende luchtvaartmaatschappij.

Het enige probleem is dat de mensen die de regels handhaven nooit de moeite hebben genomen om de wetgeving te lezen en de uitzonderingen te begrijpen. En zoals te verwachten was, stond de grondstewardess erop dat Frank niet vrijgesteld was en dat hij een mondkap moest omdoen.

Ondanks dat hij volledig in zijn recht stond, mocht Frank niet vliegen zonder mondkap.

Dat is waar de Equality Act van 2010 en de Protection from Harassment Act van 1997 van pas kwamen. Deze ingewikkelde stukken wetgeving zorgden er voor dat Frank in aanmerking kwam voor een volledig legitieme claim.

Volgens de Equality Act is Franks “ernstige nood” om gedwongen te worden een mondmasker te dragen een beschermde handicap. En volgens de Intimidatiewet zorgde de grondstewardess die meerdere keren aandrong bij Frank voor intimidatie.

Gewapend met duidelijke wetten aan zijn kant, schreef Frank een gedetailleerde juridische kennisgeving en stuurde deze naar de luchtvaartmaatschappij, waarin hij uitlegde hoe zijn rechten waren geschonden.

En hij zorgde ervoor dat hij de mentale nood, schaamte en woede benadrukte die hij oprecht voelde toen hij werd uitgedaagd door de grondstewardess. Hij stond immers volledig in zijn recht maar werd in het openbaar beschaamd en belachelijk gemaakt, gewoon omdat hij de wet beter kende dan de medewerkster van de luchtvaartmaatschappij.

Voor alle duidelijkheid: er is hier geen juridisch grijs gebied. Vanwege de formulering van de wetgeving vallen veel mensen die zichzelf misschien niet als “gehandicapt” beschouwen, onder de invaliditeitswet. Frank hoefde niet te liegen of zijn beweringen te overdrijven.

Hij telde de overtredingen van de wet, paste een redelijke boete voor elk toe en vertelde het bedrijf dat hij ze zou aanklagen als ze hem niet ongeveer £ 100.000 ($ 136.000) zouden betalen.

Natuurlijk verwachtte Frank niet dat het bedrijf genoegen zou nemen met dit hoge bedrag, het was een onderhandelingstactiek om gecompenseerd te worden voor legitieme discriminatie, volgens de Britse wetgeving.

En uiteindelijk, toen de deadline om een ​​rechtszaak aan te spannen naderde, stemde het bedrijf ermee in de klacht te schikken voor het equivalent van ongeveer $ 12.000 (ruim 10.000 euro).

Maar ook stemde het bedrijf ermee in zijn regels te wijzigen om te voldoen aan de letter van de Britse mondkapjesregel en om zijn werknemers om te scholen.

Dus dankzij Frank’s begrip van de huidige wetten van het VK, was hij in staat om een ​​schending van zijn rechten met succes terug te dringen. Het punt is dat de letter van de wet aanzienlijk kan verschillen van wat u is verteld.

De media, de politici en de werknemers in de particuliere sector die door de regering worden opgeroepen om hun wetten te handhaven, vertellen niet per se de waarheid over wat wetten, voorschriften en uitvoeringsbesluiten eigenlijk zeggen en bedoelen.

Dit kan uit onwetendheid zijn – het is niet zo dat werknemers met een minimumloon die de deur van uw lokale fastfoodketen bemannen, moeten worden verwacht dat ze rechtsgeleerden zijn. En soms willen de verantwoordelijke mensen niet dat u weet dat hun “bevelen” niet alle wettelijke bevoegdheden hebben die ze ervan maken.

Maar hoe dan ook, het kan lonend zijn – soms letterlijk – om de wetten te kennen waaraan u zich moet houden.

Bron: Daily Bell