De centrale banken zijn insolvent

Achter de strijd om iedereen ervan te overtuigen dat prijsinflatie geen blijvend probleem is, schuilt de noodzaak om de rente en de obligatierendementen laag te houden. In het verleden was de rentecyclus volledig te danken aan de expansie en krimp van het commerciële bankkrediet. Maar dat was voordat centrale banken via kwantitatieve versoepeling obligatieportefeuilles opbouwden.

Dit stelt hen niet alleen bloot aan de rentecyclus maar ze hebben ook hun kapitaalbasis niet vergroot om gelijke tred te houden met de uitbreiding van hun balansen. Vandaar het probleem met stijgende rentetarieven en obligatierendementen: op een marktbasis zijn de grote centrale banken insolvent met balansverplichtingen die nu hun activa overschrijden.

In dit artikel wordt vastgesteld dat deze voorwaarde geldt voor de Bank of England, de Federal Reserve Board, de Bank of Japan en het hele eurosysteem.

Dit zal ongetwijfeld op korte termijn worden opgelost doordat overheden meer aandelen in hun centrale banken pompen. Maar er is één grote uitzondering, namelijk de ECB en het eurosysteem waarbij al haar aandeelhouders in een negatief eigen vermogen verzinken. Met als enige uitzondering de Ierse, Maltese en Sloveense centrale banken.

Als gevolg van de onderlinge verwevenheid van het mondiale financiële systeem is het vermogen van centrale banken om het voortbestaan van hun eigen commerciële banknetwerken te garanderen vrijwel zeker geëindigd door een ineenstorting van het eurosysteem.

Er is een wijdverbreide aanname dat commerciële banken risico dragen terwijl centrale banken safe zijn. Bankbiljetten zijn om deze reden superieur aan bankdeposito’s. Het zijn commerciële banken die kopje onder gaan en centrale banken die degenen redden die het waard zijn om gered te worden. Zij zijn de lenders of last resort.

Dat veranderde in 2000, toen de Bank of Japan als eerste kwantitatieve versoepeling invoerde. Gerustgesteld door de onverwachte prijsstabiliteit na de monetisatie van activa door de BOJ, werd QE pas ingevoerd door de andere grote centrale banken in de nasleep van de financiële crisis die leidde tot het faillissement van Lehman. En nadat dat precedent was geschapen, is QE een vast onderdeel van het monetaire beleid geworden, waarbij wordt belegd in obligaties met een langere looptijd dan de commerciële banken, die hun looptijden doorgaans tot minder dan vijf jaar beperken.

Het resultaat is een explosie in de omvang van de balansen van centrale banken. Het gecombineerde balanstotaal van de Fed, ECB, BOJ en Peoples Bank of China steeg van $ 5 biljoen in 2007 tot $ 31 biljoen eind december – meer dan verzesvoudigd. Het is een stijging die de zeepbel in de financiële activa heeft gedreven. Met onderdrukking van de rente op staatsobligaties als gevolg van dergelijke massale marktinterventie door middel van het drukken van geld.

De ECB en haar netwerk van nationale centrale banken verschillen van de andere centrale banken omdat de ECB geen verantwoordelijkheid heeft jegens een nationale overheid, en de nationale centrale banken dubbele mandaten hebben, ten eerste aan de ECB zelf en ten tweede aan hun nationale regeringen.

Dit betekent dat de ECB zich niet tot een overheid kan wenden om een ​​tekort in haar rekeningen aan te vullen. De aandeelhouders zijn de nationale centrale banken in het eurogebied die hun ECB-aandelen in wisselende hoeveelheden bezitten, in totaal € 8,2 miljard. De situatie is ontstaan ​​waarbij stijgende obligatierendementen de financiën van de ECB en die van haar aandeelhouders tegelijkertijd ondermijnen, waardoor de ECB en de nationale centrale banken allemaal geherfinancierd moeten worden.

Met uitzondering van Ierland, Malta en Slovenië hebben alle nationale centrale banken verliezen gezien die hun eigen vermogen overtroffen als gevolg van dalende obligatiekoersen.

De resultaten van deze analyse zijn schokkend. Ondertussen is er het bijkomende probleem van het TARGET2-verrekeningssysteem, waar onevenwichtigheden optellen tot bijna € 1.792 biljoen, met bijkomende factoren die de totale onbalansaanpassingen op € 2.476 biljoen brengen. Aangenomen wordt dat TARGET2 dubieuze schulden verbergt in repo-onderpand, die, als ze in de nationale commerciële banksystemen zouden blijven, vrijwel zeker als niet-renderend zouden worden aangemerkt. Het vereffeningssysteem van de eurozone weerspiegelt ook de saldi van netto-exporteurs, zoals Duitsland, en van netto-importeurs, zoals Italië.

In theorie hadden deze onevenwichtigheden nooit mogen ontstaan. Ze geven bijvoorbeeld aan dat de Duitse Bundesbank 1,261 biljoen euro verschuldigd is door andere nationale centrale banken, met name Italië en Spanje, en door de ECB zelf.

Een deel van het probleem is de kredietverlening door de ECB en NCB’s aan commerciële banken via repo’s. Samen met repo’s tussen commerciële banken wordt de totale repo-markt in euro’s geschat op meer dan € 10 biljoen. Deze markt is sterk gegroeid dankzij ultragoedkope financiering en de blindheid van sommige NCB’s voor de kwaliteit van het onderpand. Stijgende rentetarieven zullen repo’s minder aantrekkelijk maken en leiden tot wat neerkomt op een inkrimping van het bankkrediet, op een moment dat de hulp van centrale bankbronnen om het commerciële banknetwerk te redden in het gedrang zal komen door hun eigen verslechterende financiën.

De financiële structuur van de eurozone, de sterk verschillende economische en politieke belangen van de lidstaten, samen met de erfenis van het afdekken van oninbare schulden over een reeks financiële crises en compromissen vanaf het begin, leiden allemaal naar ECB insolventie. Alleen door individuele regeringen die achter hun eigen nationale centrale banken staan, kunnen ze worden geherkapitaliseerd – op voorwaarde dat het eurosysteem stopt. Duitsland kan Italië, Spanje en Frankrijk niet langer subsidiëren. Een geherkapitaliseerde Bundesbank zal, net als alle andere nationale centrale banken, afstand moeten doen van zijn ECB-kapitaalsleutel. En de Bundesbank zal zijn handen vol hebben aan het stabiliseren van zijn eigen commerciële banknetwerk.

De valuta zal verdwenen zijn, vervangen door – wat? Om te slagen, zou een nieuwe Duitse nationale munteenheid waarschijnlijk een verwijdering van het bestaande management van de Bundesbank vereisen en meer geloofwaardige, solide geldmanagers aanstellen. Zelfs dan zou de verleiding moeilijk te weerstaan ​​zijn om elke falende bank en elk bedrijf te redden. Overheidsschuld uitgedrukt in euro zou worden weggevaagd, maar om te slagen met een nieuwe munteenheid moeten de overheidsuitgaven volledig gefinancierd worden door belastingen – de munt- en kredietexpansie moet stoppen. De politieke en economische gevolgen zijn onvoorstelbaar, behalve de bijna zekere ineenstorting van het hele Europese project.

Bron: Goldmoney