Het Mughal-rijk in India was ongeveer in 1526 gesticht. En het kreeg bekendheid onder het bewind van Akbar de Grote tijdens de late jaren 1500. Akbar verdrievoudigde de omvang en rijkdom van het Mughal-rijk totdat het vrijwel heel India, Pakistan en delen van Bangladesh en Afghanistan omvatte.

Akbar zorgde er ook voor dat er economische vrijheid heerste. Hij verlaagde de belastingen. De valuta was stabiel. De infrastructuur was zeer geavanceerd. Mensen waren vrij om deel te nemen aan handel en de economie.

Akbar hield ook de overheidsbureaucratie tot een minimum beperkt en hield zelfs zijn persoonlijke huishoudelijke uitgaven vrij laag. Hij regeerde zeer efficient met een staf van slechts vier ministers. En hij gaf een uitstekend voorbeeld door altijd mensen aan te nemen op basis van hun talent, ongeacht iemands religie, nationaliteit of klasse.

Als gevolg hiervan werd het Mughal-rijk een financiële grootmacht, verantwoordelijk voor ongeveer 22% van het wereldwijde BNP. (Dit is ongeveer hetzelfde als de BNP van de VS nu). Het rijk werd al snel bekend om zijn onvoorstelbare rijkdom en Europese reizigers verwonderden zich over de hoge levensstandaard van de Mughals.

Natuurlijk hield de rijkdom niet stand. De keizers die Akbar opvolgden, zetten zijn beleid van vrijheid, tolerantie en conservatieve uitgaven niet voort.

Akbars zoon Jahangir was een wrede, dronken maniak die genoot van het villen van zijn politieke tegenstanders; hij liet ook de kosten van zijn keizerlijk hof stijgen door een harem van 6.000 vrouwen op te richten.

Jahangirs zoon, Shah Jehan, was zelfs nog slechter. Hij kwam aan de macht door zijn broers af te slachten en verhoogde vervolgens snel de overheidsuitgaven tot epische hoogten.

Naast de Taj Mahal bouwde Shah Jehan tientallen andere weelderige paleizen en besteedde hij lukraak het met geweld afgenomen belastinggeld aan allerlei persoonlijke luxe zoals sieraden.

Hij verhoogde de belastingen en vergiftigde de economie met hordes bureaucraten. Shah Jehan was ook zeer onverdraagzaam ten opzichte van andere religies en ideologieën, en hij legde een speciale belasting op aan alle personen die zich niet tot zijn moslimgeloof bekeerden.

Shah Jehan werd met geweld omvergeworpen door zijn zoon Aurangzeb, een fanaticus die elk ander geloof probeerde uit te roeien, behalve het zijne. Hij sloopte monumenten, sloeg standbeelden kapot en sloot scholen die niet in overeenstemming waren met zijn ideologie.

Als keizer verhoogde Aurangzeb ook weer de belastingen en versnelde de uitbreiding van de regelgeving en de overheidsbureaucratie. Hij provoceerde ook voortdurend buitenlandse vijanden en verspilde een groot deel van de wegzakkende schatkist van het rijk in een nooit eindigende staat van kostbare oorlogvoering.

Ironisch genoeg was Aurangzeb vanwege zijn persoonlijk geloof een pacifist. Een oorlogsvoerende vredesduif, zoiets als de Groenen in Duitsland. Hij weigerde vaak de wetten te handhaven en misdaad te bestraffen. Uiteindelijk werd Aurangzeb legendarisch vanwege zijn clementie en vergevingsgezindheid waardoor de criminaliteit explodeerde.

Aurangzeb stierf in 1707. En slechts 17 jaar na zijn dood was het Mughal-rijk in fragmenten uiteengevallen.

De opkomst van het rijk in slechts een paar decennia in de jaren 1500 tot rijkdom en bekendheid was verbazingwekkend. De snelle achteruitgang was zelfs nog extremer. Maar het is eenvoudig te begrijpen.

Tussen piek en verval ondervond het rijk verschrikkelijk leiderschap, corruptie en vernietiging van openbare middelen. Zwakke en incompetente keizers bedeelden zichtzelf rijkelijk, breidden de bureaucratie uit, verhoogden de belastingen, voerden meer regelgeving in en waren met oorlogen bezig. Sommige van die oorlogen eindigden met vernederende nederlagen, wat resulteerde in een verlies van nationaal prestige.

Ze vertrapten individuele en economische vrijheid. Ze formaliseerden extreme ideologische onverdraagzaamheid en moedigden sociale verdeeldheid aan. Ze vervolgden, soms met geweld, iedereen die hun geloof niet aanhing.

Ze namen niet de moeite om hun eigen wetten na te leven en ze lieten de wettelozen regeren. Ze verloren het vermogen om de macht op een ordelijke manier over te dragen tussen opeenvolgende heersers.

Ze slaagden er niet in hun grenzen te beschermen tegen buitenlandse indringers, met name de Britse Oost-Indische Compagnie. En ze hadden absoluut niet in de gaten dat rivaliserende machten over de hele wereld in opkomst waren en hun plaats gingen innemen.

Ze gingen er dwaas en arrogant van uit dat hun rijkdom en macht voor altijd zouden blijven bestaan. Dat deed het niet. Het doet het nooit.

Dit thema is zo oud als de menselijke beschaving zelf en we kunnen tegenwoordig in onze wereld veel van dezelfde extravaganties en dwaasheden van het Mughal-rijk zien. Met precies dezelfde afloop.

Bron: Sovereign Man

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR

6 REACTIES

  1. “Hij regeerde zeer efficient met een staf van slechts vier ministers.”

    Enig idee welke vier taken de ministers hadden uitgevoerd?

  2. Als een overheid eenmaal bestaat, begint deze klein, en breidt zich continu uit. Totdat het zoveel mensen, middelen en techniek vraagt, dat het geld waardeloos maakt.
    Het maakt niets uit wat voor type heersers er zijn, geloof of kleur, uiteindelijk worden de collectieve en persoonlijke lasten te hoog voor de burgers en bedrijven.
    Elk systeem dat ten ondergaat, zal niet vriendelijk of gracieus ten onder gaan, maar vechtend, schreeuwend, moordend en oorlogvoerend gaat het imperium onderuit.
    Volgens mij zijn wij nu aan de beurt.

  3. doet me denken aan Popla.
    Kareltje liet zich zelfs tot “keizer” kronen

  4. We leven nu in Europa als in de laatste dagen van Rome. We gaan ten onder aan decadentie, grootheidswaan en aan de hordes Vandalen die we binnen hebben gehaald.

    Het Avondland pleegt zelfmoord. We staan erbij en we kijken ernaar.

Comments are closed.