In feite is een vervangingswaardetheorie met al haar uitwerkingen en toelichtingen nooit nodig geweest.
Iedere koopman, importeur, exporteur, groothandelaar, grossier en detaillist voelt immers op zijn klompen aan, dat hij een product moet verkopen op basis van onder meer de prijs, waarop het product vervangen kan worden.
Ik dacht hieraan, toen ik enkele dagen geleden in de Turkse Republiek van Noord-Cyprus in een apotheek twee keer hetzelfde product tegenkwam. Het ene kosttte 150 lira (circa 7 euro) en het andere 250. Het tweede product was gearriveerd na een korte periode van snelle waardedaling van de lira. De winkelier begreep klaarblijkelijk niet, dat hij het eerste product verkocht beneden de vervangingswaarde en zichzelf op de lange termijn ruïneerde, omdat zijn gedrag leidde tot constant dalend eigen vermogen.
Dergelijke zaken kom ik wel meer tegen, maar ben niet van mening dat zij moeten resulteren in enorm zware verhandelingen over de theorie van de vervangingswaarde, zoals mij deze van 1958 tot 1963 gedoceerd werd door uiterst gewichtig doende professoren aan de Universiteit van Amsterdam. Een van deze professoren beoogde zelfs, zoals hij ons verzekerde, klassiek te worden.
Hugo van Reijen
aha dank Hugo
nu snap ik waar het gedrag van politici toe leidt
Ik heb op internet gezocht naar ‘actieve kool’ en kwam erachter dat de kool zich ook aan vitamines bindt, waardoor vitaminegebrek kan ontstaan. Regelmatig gebruik zorgen voor maag- en darmklachten. Amerikaanse restaurants mogen het niet meer standaard door hun eten gooien.
Aanbieding 1+1. Je Turkse winkelier maakt er ook een aanbieding van. Een tijdelijke aanbieding, op=op, alles wat nieuw binnenkomt is duurder. Mensen die veelgebruiker zijn slaan dan even lekker in tegen oude prijzen. Dus extra omzet met weliswaar een lage marge, maar de klant komt waarschijnlijk ook nog een keer terug, op zoek naar meer voordeel.
Comments are closed.