Frankrijk zit gevangen tussen een torenhoge staatsschuld en een stagnerende economie in het keurslijf van de EU. De economische uitdagingen van Frankrijk zijn geworteld in jaren van trage groei, hoge werkloosheid en stijgende staatsschuld. De schuld-bbp-ratio van het land overschrijdt nu 110%, een niveau dat het water aan de lippen brengt.
Het terugbrengen van de Franse staatsuitgaven en/of het verhogen van belastingen is in principe geen optie. Frankrijk bevindt zich op of dicht bij het piekniveau van belastingverhogingen. Als er nog meer belastingverhogingen komen, kunnen de belastinginkomsten in feite dalen volgens de Laffer-curve. Dat laat verminderde uitgaven over als de enige haalbare optie om tekorten onder controle te krijgen. Het is twijfelachtig of het electoraat aanzienlijke verminderingen in uitgaven gaat tolereren. Daarbij is Frankrijk een gijzelaar van het beleid dat de ECB voor de EU als geheel heeft vastgesteld.
Frankrijk en Duitsland zijn altijd belangrijke pijlers van de Europese Unie geweest. Maar nu de economische en politieke instabiliteit in zowel Frankrijk als, meer recent, Duitsland toeneemt, wordt de stabiliteit van de EU zelf in twijfel getrokken.
In 1980 was de EU met 9 lidstaten qua koopkracht het nummer 1 blok in de wereld met 26 %. De VS volgde met 21 % en China had een povere 2 %. In 2024 zijn de rollen omgedraaid. China leidt met 19 %, de VS heeft 15,5 % en de EU is – met 27 lidstaten – afgezakt naar 14,7 %.
Als de economische en politieke situatie in Frankrijk verslechtert, destabiliseert dit de Europese Unie op verschillende manieren. Ten eerste laat het verlies van het Franse leiderschap in de EU-beleidsdebatten een vacuüm achter dat moeilijk te vullen is. Frankrijk is al lang een voorstander van nauwere Europese integratie, met name op gebieden als defensie, buitenlands beleid en economische regulering. Een verzwakt Frankrijk vertraagt het tempo van EU-hervormingen en compliceert de besluitvorming binnen het EU blok.
Ten tweede zou de neergang van Frankrijk andere eurosceptische landen en eurosceptici binnen andere EU landen aanmoedigen. De populistische bewegingen in Italië, de nationalistische regering van Hongarije en de toenemende weerstand van Polen tegen het gezag van de EU wijzen allemaal op een groeiend gevoel van desillusie met de Europese integratie. De worstelingen van Frankrijk is olie op het vuur en kan leiden tot meer oproepen voor lossere banden binnen de EU of verdere uittredingen uit de unie.
Tot slot zou een hernieuwde economische fragmentatie het vermogen van de ECB om het monetaire beleid in de eurozone te beheren, onder druk kunnen zetten. Omdat landen met uiteenlopende economische uitdagingen worden geconfronteerd, zou de ECB het steeds moeilijker kunnen vinden om inflatiebeheersing in evenwicht te brengen met de behoefte aan groeistimulans in worstelende economieën. Dit zou kunnen leiden tot verdere financiële instabiliteit, waardoor het moeilijker wordt om de eurozone bijeen te houden.
De economische en politieke problemen van Frankrijk zijn niet alleen een binnenlands probleem; ze hebben diepgaande gevolgen voor de Europese Unie als geheel. De combinatie van stijgende schulden, politieke fragmentatie en populistische bewegingen binnen Frankrijk kunnen de zorgen over de toekomst van de Europese integratie vergroten.
Socrates is het computersysteem van Martin Armstrong waarmee hij o.a. Trump als winnaar van de 2024 verkiezingen goed voorspelde. Socrates gaf aan dat er rond 2026 en 2027 een paniekcyclus en hoge volatiliteit in de euro zou ontstaan. We zien een enorm keerpunt in 2029, en hoewel ik het vervelend vind om de brenger van slecht nieuws te zijn, zie ik gewoon niet hoe de euro of de Europese Unie kan overleven. CENTRALE CONTROLE WERKT NOOIT!
Bron: ZeroHedge
