Wat doe je, zijnde een succesvolle ondernemer, als je plotseling een dik, zweterig, ongeschoren mannetje in je lobby tegenkomt die je ervan beticht terrorist te zijn?

Dat is een vraag die in de geest van elke eigenaar van een Amerikaans winstgevend bedrijf moet spelen. De kans is namelijk erg groot dat er ooit een antwoord op gevonden zal moeten worden wanneer maniakale Michael Moore besluit jouw lobby te komen bevuilen.


In weer eens één te veel van de vele documentaires van deze corpulente corporatiehater zag ik laatst weer tot welke stupiditeit de mens in staat is.

Moore maakte de film “The Big One” over zijn boekentoer door Amerika waarin hij bij elke stad waar hij een lezing en handtekeningen gaf, lokale bedrijven het leven zuur kwam maken met allerhande cynische presentjes. De film is dan ook monotoon en haalt het bloed bij ieder weldenkend mens onder de nagels vandaan.

Het boek, ‘Downsize This!’ genaamd, waar het allemaal om draaide blijkt uit een fragment met twee foto’s te beginnen. De eerste foto is van een door terroristen opgeblazen gebouw waarin tientallen mensen om het leven zijn gekomen. De tweede foto is van een oude, eveneens opgeblazen autofabriek. Echter – en dit geeft Moore gewoon toe – het tweede gebouw is zorgvuldig leeggehaald en afgebakend alvorens het is opgeblazen.
Moore vervolgt echter door te stellen dat de tientallen ontslagen die met deze explosie zijn samengegaan gelijk staan aan het vermoorden van de mensen in het eerste gebouw. Deze werkelozen geraken namelijk volgens Moore in de criminaliteit en plegen relatief vaak zelfmoord. Moore stelt daarmee het bedrijf achter de sanering gelijk aan een terroristische organisatie.

Toch zegt Moore niet onredelijk te zijn. Hij vindt namelijk dat bedrijven wel mogen saneren, zolang ze dit maar niet doen na het maken van een substantiële winst. Bedrijven die dan ook winst hebben gemaakt en ondertussen saneren worden in de film op hoogst irritante wijze lastiggevallen met allerlei symbolische nepcadeautjes die Moore zo nodig zelf moet overhandigen. Zo krijgt een bedrijf dat een fabriek van Amerika naar Mexico heeft verplaatst van Moore een cheque voor 80 cent om het eerste arbeidsuur van een Mexicaanse werknemer te betalen.

De weinigen die Moore van weerwoord voorzien, stellen te saneren om concurrerend te kunnen blijven. En gelijk hebben ze! Want waar Moore volledig aan voorbij gaat, is dat bedrijven van de eigenaar zijn, en dus NIET van de werknemers! De enige verplichting die een werkgever tegenover zijn werknemers heeft, is betaling voor geleverde diensten conform de bestaande arbeidsovereenkomst. Als in dit contract een arbeidsgarantie is verwerkt, liggen de zaken anders. Maar dat is zelden het geval.

Saneren om te kunnen concurreren is logisch. Echter, een bedrijf hoeft dit niet aan te voeren om ontslagen te verantwoorden. Een bedrijf hoeft ontslagen namelijk helemaal niet te verantwoorden. Als een werkgever zijn werknemer wil ontslaan omdat diens linker oorlel hem niet aanstaat, is dat zijn goed recht. Of het verstandig is, is het probleem van de werkgever. Daarom ben ik ook meer te spreken over zij die Moore volkomen negeren als hij weer eens naar binnen komt waggelen. Toch zou ik wel eens repliek willen horen op de vraag wat de Amerikanen in het eerder genoemde bedrijf méér recht geeft op werk dan de Mexicanen. Zou Moore misschien een racist zijn?!

Dat Moore’s aanwezigheid evenals zijn stellingen beledigend zijn voor diegenen die hard werken en daarmee verdiend succes hebben, staat buiten kijf. Dat hij de individuele soevereiniteit besmeurt, eveneens. Dit alles maakt hem dan ook niet anders dan menig links politicus. Toch zet hij zich ook tegen linkse politici af. Hij beticht hen er (terecht) van, deze dwaze denkbeelden te gebruiken om macht te winnen.

De hypocrisie hiervan wordt echter pas duidelijk als je in gedachte meeneemt de enorme bedragen die Moore met zijn boeken en films binnenhaalt.
Hij bewijst maar weer eens hoe groot de goudkoorts van machtsgeile linkse lanterfanters is.
Mijn advies aan Amerikaanse bedrijven is dan ook om die figuur hardhandig door de bewaking de deur uit te laten trappen.

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR

10 REACTIES

  1. Het zal ook nog wel een racist zijn dat hij die mexicanen geen baan gunt :p

  3. Terug-filmen lijkt mij leuker.
    En dan via Youtube de ‘making-off the making-off’ laten zien.

  5. Ik heb nog nooit een "film" van Moore gezien; ik geloof het allemaal wel.

    Ik kan minder irritante dingen bedenken om te doen met mijn tijd, zoals tot bloedens toe mijn nagels over een krijtbord halen.

  6. Moore gunt die Mexicanen hun baan wel, maar stelt wel de eis dat het loon op vergelijkbaar niveau met de VS moet zijn. Een vergelijkbare argumentatie hoor je hier in Nederland van de vakbonden: Polen mogen natuurlijk best in Nederland werken, als ze maar hetzelfde loon verdienen als de Nederlandse werknemers. Of met andere woorden: zolang ze zichzelf maar zo duur maken, dat niemand ze aanneemt. Polen hebben naast veel positieve eigenschappen namelijk een handicap die hun een achterstand t.o.v. veel Nederlandse werknemers: ze spreken geen Nederlands en dat maakt ze voor minder aantrekkelijk, wat weer gecompenseert wordt door hun lagere uurtarief.
    Kortom: Moore belijdt de ‘internationale solidariteit’ slechts met de mond: zodra de principes ongewenste gevolgen krijgen, gaan ze overboord.

  7. Kunnen ze Michael Moore niet vervangen door een Mexicaan van 80 cent per uur? Leuker kunnen we het niet maken, wel makkelijker.

    Zelf denk ik dat types als Michael M. liever zien dat 2e en 3e werelders bedelen voor hun geld. Kannie de superieure ‘westerse’ weldoener uithangen, net zoals in Amerika.

  8. Wat achtergrondinformatie over Michael Moore:

    De multimiljonair Michael Moore werd op 23 april 1954 geboren in Davison (Michigan), een plaats met overwegend een blanke midden-klasse bevolking. Moore werd dus niet geboren in Flint, zoals hij zelf graag suggereert, want die stad ligt 15 kilometer ten westen van Davison. Moore groeide ook niet op in een arm gezin uit de arbeiders-klasse, zoals hij anderen ook graag wil laten geloven. De ouders van Moore verdienden beide goed en bezaten twee auto’s. Moore’s vader ging na het werk vaak golfen, nou niet bepaald een hobby van een arme arbeider (Moore’s vader was dan ook geen arme arbeider, zoals zijn zoon graag beweert). Na de middelbare school ging Moore studeren aan de University of Michigan, maar al snel verliet hij de universiteit. Vervolgens kreeg hij een baan bij General Motors, maar ook dat bleek geen succes: al op de eerste dag meldde hij zich ziek, ging naar huis en liet zich daarna nooit meer op de werkvloer zien. In 1976 richtte Moore een kleine, (extreem-)linkse krant op: de Flint Voice (die later tot Michigan Voice werd omgedoopt). Het zou het begin worden van een lange carriëre als (extreem-)linkse propagandist. Zijn ‘documentaire-films’ Bowling for Columbine en Fahrenheit 9/11 zitten vol hele en halve leugens. Het is dan ook niet vreemd dat sommige critici de werkwijze van Michael Moore met die van de nazi-propagandiste Leni Riefenstahl vergelijken.

  9. [8] Wat een belediging voor Leni Riefenstahl, een kunstenares die propaganda maakte. Michael Moore is simpelweg een goede propagandist. Hoewel ik wel gelachen heb om Bowling for Columbine.

  10. Niemand is boven kritiek verheven, ook Moore niet. Maar gezegd moet worden dat hij bij de beide docufilms (Bowling for Columbine en Fahrenheit 9/11) toch wel steekhoudende punten aansnijdt.
    In bovenstaande artikel maakt Moore de fout (net al vele anderen, ook of juist vooral in Nederland) dat "arbeiders" een soort van machteloze slachtoffers zijn van de fabriekseigenaren. In china is duidelijk dat de arbeiders de macht hebben, juist nu het kapitalisme wordt toegestaan. Arbeiders rennen van fabriek naar fabriek, waar ze het hoogste loon krijgen. Ik vraag me af of Moore ook vindt dat die arbeiders pas naar een andere fabriek mogen als ze al hun winsten hebben teruggegeven aan de fabriek die ze verlaten?

Comments are closed.