Maakbaarheid en Idealen (II): Dwingelandij

Hoe werkt de subjectieve geest
Subjectivisten hebben geen cognitief denkproces in de exacte zin van het woord. Een object, zeg, een banaan, wordt niet geïdentificeerd van binnen naar buiten (wat is de vorm? de kleur? de geur?); het is meer de vraag, hoe komt het voorwerp over op de waarnemer.

De subjectivist is als het ware de ontvanger van vibes die uitgezonden worden door het object en die een emotie in hem losmaken. Hij functioneert als een radio-ontvanger of als een mentaal klankbord. Impliciet wordt er daarbij vanuit gegaan, dat kennis van de banaan reeds inherent aanwezig in de waarnemer; hij hoeft zich slechts binnenwaarts te keren om zich ervan bewust te worden.

Deze introspectieve manier om tot kennis te komen ligt ook aan de wortel van de lobby voor het legaliseren van cannabis. Het effect van narcotica wordt gezien als een verkorte weg naar superieur subjectief ‘denken’.

Het aldus ontvangen signaal wordt als prettig of als onprettig ervaren. Intussen heeft de passieve geest zich zo opengesteld voor allerhande kwalijke invloeden van buitenaf: (zelf)suggestie, vrije associatie en psychologische projectie. Het kan er soms wild aan toe gaan. Omdat gedachten niet gefilterd worden door sobere rede en harde logica kan het proces zelfs uitmonden in een psychose. Lees ook “When Reason Fails”.

Het laat zich gemakkelijk raden, dat reclamemakers en politieke ideologen graag een publiek met een ‘open mind’ tegemoet treden met hun boodschappen. Zo is de mens het meest beinvloedbaar. Niet om een Godwin te scoren, maar als voorbeeld van een geslaagd experiment indeze waren de massabijeenkomsten van de Nationaal Socialisten in Neurenberg. Ook de presidentiele campagne van Barack Obama was ervan doortrokken.

Hoe komen ze erbij?
De basis voor dit omgekeerde denkproces zit in de Kantiaanse notie, dat de geest zit opgesloten in de schedel, voor altijd afgesloten van de werkelijkheid daarbuiten. De geest is een eparchie geworden van spooksels, losse gedachtenflarden en drijvende percepties. Het universele concept van het object, de referent, wordt of ontkend, of wordt gelokaliseerd ergens in een of ander parallel universum, voor altijd onbereikbaar voor de menselijke geest: ‘de’ mens, bestaat niet.

Dit van oorsprong Platonische geloof stelt de subjectivist in staat met een gerust geweten feiten te manipuleren, en die informatie te filteren die zijn vooraf bepaalde standpunt ondersteunt. De werkelijkheid wordt ervaren als vloeibaar en altijd verkerend in een eeuwigdurend proces van verandering: feiten worden losse memen die op maandagavond A kunnen zijn, en de dag erop B, afhankelijk van de (politieke) behoefte en de stemming van het klankbord.

Hun ethische programma leidt ze automatisch tot collectivistische conclusies.

Legitimatie voor dwang
Het altruïsme, de kern van de Kantiaanse ethiek (deontologie), eist dat de werkbijen van een collectief zich ondergeschikt maken aan het belang van het grote geheel. De enige manier om zeker te stellen dat aan die plicht wordt voldaan, is het toepassen van dwang. Dat is de morele legitimatie voor dwang, maar uiteindelijk heeft dit wortels in de anti-rede: in afwezigheid van objectieve kennis geldt het recht van de sterkste (dat is gewoon pragmatisch). Het wordt versterkt door de absolute moraal, die zegt dat het opleggen van het goede voor de eigen bestwil, uiteindelijk het beste is voor iedereen.

De absurditeit van dit ethische systeem wordt geïllustreerd door de contradictie dat ‘goed doen’ oneigenlijk wordt geacht, zodra het wordt gedaan met een bepaald oogmerk (maakt niet uit welk). Nog meer pervers, het verbiedt zelfverdediging en zelfs liegen tegen een moordenaar, als daarmee een leven gespaard kan worden. Zodra iemand, of een bedrijf, zich aanprijst als ‘ethisch hoogwaardig’, ga er dan maar vanuit dat het gaat om deze perverse, Kantiaanse ethiek!

De ‘zachte’ alternatieven voor dwang
Ter linkerzijde heeft men lang de ingebakken noodzaak tot fysieke dwang kunnen beperken tot de klassieke uitingen van staatsmacht: boetes, en het strafrechtsysteem. Dat deden ze onder andere door het benadrukken van pacifistische ethiek, die zegt dat iedere vorm van geweld verkeerd is. Dit leidde tot meer perfide ideologie, o.a. door de morele plicht tot zelfverdediging verdacht te maken. De staat werd geweldsmonopolist. Links moest andere middelen vinden om de Utopie af te dwingen.

Vandaag zijn er allerlei methodes voor ontwikkeld, die inmiddels behoorlijk geperfectioneerd zijn. Zoals gezegd zijn er de zachte vormen van manipulatie, zoals Neuro Linguistisch Programmeren (NLP)* , het  zgn. Nudgen en de Delphi techniek.

* Neuro Linguistisch Programmeren (NLP) vervangt subjectief denken door subjectieve lichaamstaal. In plaats van gedachten, worden hier woorden en lichaamstaal als instrument gebruikt voor het maken van ‘realiteit’.

Deze, allerhande retorische trucjes (politieke correctheid) en vele drogredenen (waaronder de equivocatie en de valse vergelijking) worden gemakkelijk ingezet om mensen te dwingen zich te gedragen overeenkomstig de utopische ideologie. Bij politieke correctheid wordt sociale groepsdwang ingezet als middel om een overtreder buiten de grenzen van het moreel betamelijke te plaatsen: niemand wil graag voor een racist of een fascist uitgemaakt worden, al dan niet terecht. En als dat niet helpt, is er altijd nog de tranentrekker of geveinsde woede.

Waarom een debat met een subjectivist niet mogelijk is
Er zijn twee manieren om mensen mee te laten werken: door ze te overtuigen – zoals in een debat – of met dwang. Er is een onoverbrugbaar, gapend ravijn tussen de twee scholen die denken over denken: Objectivisme en subjectivisme zijn onderling niet in overeenstemming te brengen. Het debat werkt niet voor subjectivisten en Objectivisten hebben iets tegen dogma’s.

Laten we eens kijken naar de vreedzame optie: praten. Dat werkt prima tussen objectivisten, die door een dialoog tot waarheid komen die dan door beiden geaccepteerd wordt als objectief juist. Zo’n dialoog is onmogelijk in het geval van subjectivisten, omdat je geen debat kunt voeren met mensen die ervan overtuigd zijn, dat alles wat je beweert, slechts jouw persoonlijke mening is. In de ogen van de subjectivist staat in zo’n conversatie de ene willekeurige, persoonlijke opinie tegenover de andere. Over smaak valt niet te twisten! Het gevolg is scheldpartijen, onder-de-gordel attacks, ad hominems en al die andere postmoderne debattechnieken, die ook ten grondslag liggen aan Alinsky’s “Rules for Radicals“: het is slechts intimidatie.

Anderzijds is ook agree to disagree onhaalbaar met een subjectivist, omdat hij ervan overtuigd is, dat jouw ‘willekeurige’ standpunt een kwestie is van kwaadwillendheid: je bent erop uit om hem, of een historische slachtoffergroep, te kwetsen of te benadelen. Het proces van psychologische projectie is dan reeds lang in gang gezet en hij zal je beschuldigen van datgene dat ie zelf aan het doen is. Wat je zegt ben je zelf, doet steevast opgang onder postmodernisten.

Je kunt hem tijdelijk apaiseren, maar op de lange termijn staat dat gelijk aan een aansporing. Hij zal terugkomen met meer intimidatie, omdat zijn strategie blijkbaar gewerkt heeft.

Dwang helpt niet met mensen die met rede tot waarheid komen. Zoals veel dictators hebben bewezen kun je de menselijke geest tijdelijk het zwijgen opleggen en je kunt het vernietigen. Maar je kunt het niet dwingen een standpunt in te nemen, dat hij weet onwaar te zijn.

Voor de subjectivist anderzijds is ieder standpunt een willekeurig gekozen positie, die inwisselbaar is voor iedere andere, als je maar zou willen. Een subjectivist kan op zo’n moment wel stampvoeten van emotie!

Dit was het vervolg van deel I

Volgende week in deel III: Zo kunnen idealisten en utopisten wrede capo’s worden en kunnen volken met grote culturen giftige ideologieen produceren.

Ingezonden door Cassandra Troy