Dit is een beetje een ruw artikel. Slachtoffers compenseren is een libertarisch uitgangspunt. Kan je dit ook van de overheid verwachten? Recent is besloten dat de inwoners van Groningen 22 miljard compensatie krijgen. Is dit rechtvaardig? Hier is dit artikel over verschenen. Als we het breder trekken zijn er dan praktische bezwaren tegen compensatie van slachtoffers en morele argumenten voor of tegen compensatie door de overheid?
Praktische bezwaren
Bijna iedereen is ooit wel slachtoffer van de overheid geweest
De overheid is een organisatie die mensen geld en mogelijkheden afneemt. Dus iedereen is slachtoffer. Ook als je overheidsdiensten afneemt geldt dat deze meestal veel duurder en van slechtere kwaliteit zijn dan indien deze door ondernemers werden geleverd. Als iedereen slachtoffer is, wie mag dan betalen?
Schadebedrag is niet te bepalen
Er is inflatie. En er is een overgang geweest van gulden naar euro waar de gulden te goedkoop is ingebracht. En er zijn rentepercentages van de centrale banken, waarbij de rente, en inflatie, door de overheid zijn gemanipuleerd. Als je in 1980 duizend euro onterecht is afgenomen door de overheid, dan is het bedrag dat dit in hedendaagse euro’s is eigenlijk niet te bepalen. Want de overheid heeft de prijs en hoeveelheid van geld gemanipuleerd. Dit betekent dat je kan betogen dat die duizend gulden toen nu duizend euro waard is, maar je kan ook stellen dat die tweeduizend euro waard is.
Bovendien, hoe meet je dat. Stel, jij moest na je studie in dienst terwijl andere studenten meteen met hun carriere konden starten. Jij loopt anderhalf jaar achter bij de promoties en loonstijgingen. Succes met de schadeberekening.
Niet slachtoffers profiteren
Stel je hebt jaren terug tegen een hoge korting een bijna onverkoopbaar huis in het Groningse aardbevingsgebied gekocht. De verkoper wordt niet gecompenseerd, maar de koper krijgt onder de nieuwe regeling een compensatie door schade te vergoeden. Hoe bizar is dat? Het slachtoffer krijgt niets, en de koper krijgt op kosten van de overheid compensatie voor iets dat hij met grote korting heeft kunnen kopen.
Morele bezwaren
De overheid kan alleen compenseren door nieuwe slachtoffers te maken. Tenzij er een positief liquidatiesaldo is bij het opheffen van de Rijksoverheid. Maar dan zullen de claims van de schuldeisers verre de baten overtreffen. De keten van onrecht stopt slechts als de overheid niet langer het recht heeft nieuwe slachtoffers te maken. Geen nieuwe gedwongen belastingheffingen. Want de slachtoffers daarvan kunnen op hun beurt een claim indienen. Het maken van nieuwe slachtoffers om oude te compenseren is een morele zero sum game welke niets oplost echter wel de keten van onrecht in stand houdt.
De libertarische schurken
Het doorbreken van de keten van dwang maakt ook slachtoffers. Bijvoorbeeld de generatie die door de hoge belastingen onvoldoende voor hun oude dag kon sparen. En ervan overtuigd was dat de AOW zou blijven. Die zijn de Sjaak. Een alternatief is de keten van dwang voor nog een generatie in stand te houden. Een generatie die betaalt voor de AOW van anderen maar er geen rechten aan kan verlenen. Ze betalen dubbel, voor hun eigen pensioen zonder AOW en voor de AOW voor de voorgaande generatie! Dit is een logisch gevolg van het free riders uitgangspunt bij invoering van AOW. Als je 64 jaar was betaalde je bij invoering 1 jaar premie en kreeg je de volledige AOW. Was je 63 jaar dan moest je 2 jaar betalen. Enzovoorts. Onrechtvaardig. Zijn degenen die deze keten van dwang willen doorbreken de helden of de schurken? Moeten ze dubbel betalen? In naam van rechtvaardigheid?
De Gaswinning oplossing
Wat nu als bodemschatten niet aan de grondeigenaar toevallen maar aan de staat? Dit is het Toine Manders alternatief. Met de baten van de gaswinning in Groningen en de Noordzee kan men de scherpste kantjes van het leed verzachten. AOW-ers zonder pensioen krijgen in ieder geval te eten. Als men de gedachte dat grondeigenaren recht hebben op een taartpunt tot het centrum van de planeet ontkent kan deze oplossing moreel verantwoord zijn.
Conclusie
De staat is immoreel. En maakt continu slachtoffers. Deze compenseren vergt het maken van nieuwe slachtoffers en lost dus niets op. Het is onvermijdelijk dat het opheffen van deze keten van dwang en misplaatste toegekende rechten slachtoffers maakt. De enige keuze om dit tegen te gaan is de immorele keuze nieuwe slachtoffers te maken. In naam van de rechtvaardigheid maakt men nieuwe slachtoffers om de oude te compenseren, resulterende in een eeuwig durende keten van onrecht. Hef deze keten van onrecht op.
Dat is bevrijding.
Of kies voor blijvende onderdrukking.
maar hoe dan ook, hoe kleiner de overheid, hoe minder slachtoffers
Ik heb een beetje moeite met dit artikel; omdat Jantje meer heeft geleden dan Pietje zouden ze geen van beiden wat moeten krijgen. Niet bepaald een vooruitgang.
Laten we eerst maar even stellen dat ja, iedereen heeft geleden onder de overheid, maar zeggen dat iemand die bv een jaartje overhoop heeft gelegen met de belastingdienst gelijk staat aan iemand met een verzakt huis is echt niet juist.
Ten tweede zul je als volwassene ondertussen toch moeten weten dat de wereld niet eerlijk is, nooit is geweest en nooit zal zijn. Niet proberen iemand te helpen omdat dat niet eerlijk is tegenover een ander is geen oplossing.
Verwachten dat een overheid perfect is, is ook niet logisch en dus perfecte, eerlijke oplossingen biedt ook niet.
Ik ben ook pissig; 19 jaar inbetaald aan pensioen, aow, etc, nooit werkloos geweest maar wel meebetaald en ik krijg niks, nada.
Maar pissig zijn helpt niet. Klagen bij de overheid ook niet. Dus nu zelf doen, buiten de overheid om. Dat zouden meer mensen moeten doen.
Ten tweede zul je als volwassene ondertussen toch moeten weten dat de wereld niet eerlijk is, nooit is geweest en nooit zal zijn. Niet proberen iemand te helpen omdat dat niet eerlijk is tegenover een ander is geen oplossing. Ik zeg niet dat je deze personen niet moet helpen maar dat de keten van dwang moet worden doorbroken, je kan de ergste slachtoffers als prive persoon buiten de overheid helpen. Geen oplossingen meer die dwang betreffen
Exact en als de dwang van belasting vervalt dan kan men vrijwillig kiezen aan wat zij willen bijdragen. Dan heb je ook zoveel meer geld dat je dan ook aan een steunfonds kunt doneren wat uitkeert aan slachtoffers die de hulp echt nodig hebben.
Ik zou dan voor mijn ouders zorgen bijvoorbeeld.
Klinkt leuk, maar het is heel erg moeilijk om een samenleving voor te stellen waar absoluut geen dwang in voorkomt. Er zal altijd een soort van dwang zijn.
Zelf zie ik bv belastingen ook niet perse als diefstal. Wel is het een probleem dat er eigenlijk misbruik van wordt gemaakt en er geen verantwoording over wordt afgelegd.
Misschien zal ik eens een stukje insturen dat hier kan worden geplaatst
@Johan P
Zelf zie ik bv belastingen ook niet perse als diefstal. Wel is het een probleem dat er eigenlijk misbruik van wordt gemaakt en er geen verantwoording over wordt afgelegd. Ik maak een verschil tussen theorie en praktijk. Theoretisch zie ik het wel degelijk als een vorm van diefstal. Als anderen al dan niet in naam van een hoger doel een greep kunnen doet uit mijn portomonnee dan klop dat niet. Of ze zich nu overheid noemen of maffia. De vraag is echter of je dogmatisch of praktisch bent, ik denk dat ik al lang tevreden ben met een minarchistische nachtwakersstaat.
Misschien zal ik eens een stukje insturen dat hier kan worden geplaatst Graag! info@vrijspreker.nl
@Johan
De overheid kan mensen ook dwingen door zelf het goede voorbeeld te geven. Een verbouwing van het Binnenhof voor honderden miljoenen euro’s, betaald door de burger terwijl sommige burgers geen huis hebben, is geen goed voorbeeld. Mensen die in de rij staan bij de voedselbank, laten meebetalen aan de kleding en juwelen van Maxima is ook geen goed voorbeeld. Op elke vraag een getrainde reactie en emotie geven is ook geen goed voorbeeld. Een overheid kan het volk zonder agressie dwingen door zelf het goede voorbeeld te geven. Een overheid dat zelf geen goed voorbeeld is, corrupt is, heeft dwang nodig. Hoe fouter de overheid, hoe meer dwang.
Daar sluit ik me helemaal bij aan.
Ik zeg niet dat het huidige stelsel goed werkt, ik stel slechts sat om een samenleving te vormen er regels nodig zijn, wat automatisch met een soort van dwang komt
In mijn optiek zijn er twee vormen van dwang. Staatsdwang en samenleveningdwang. Een voorbeeld van staatsdwang is dat is dat ik geen biertje of wijntje mag drinken in een park want sommigen zuipen zich lam en veroorzaken overlast. Overheidsdwang, dus niemand mag iets alcoholisch drinken. De samenleving mag niets doen tegen al de overlast inclusief bezopen overlastgevers inclusief al het andere overlast.
Saemenlevingsdwang is dat je als parkbezoekers collectief kan zeggen, in dit park geen overlast. Wat wij vinden als overlast is overlast. Punt uit. Wat in het ene park overlast is, bijvoorbeeld harde muziek, is in het andere park een leuk feestje. Idem voor luide motoren. In het ene park is dat overlast, in het andere park een leuke buieenkomst van motor fanaten.
In een vrije samenleving zou, in mijn optiek, zelfregulering het ideaal moeten zijn en alleen in extreme gevallen staatsmacht moeten worden toegepast. Helaas is dat lastig in de huidige ”De Staat is de Nieuwe God” samenleving onmogelijk.
In een normale, gezonde, samenleving zou een park dat gebruikt wordt door zeg Christenen om te bidden en gospel zachtjes te spelen dat opeens ”overvallen” wordt door motor fans met death metal. Die zouden er dan in no time vanaf worden getrapt. Ga maar naar je motor park of begin een eigen park.
In overheidsdwang is dat, hey, ze drinken niet dus is het goed. Dan komen er steeds meer regeltjes vanuit de overheiid en mag niemand nog wat in een park. Geen muziek, geen drank, geen motoren, geen honden, geen eten, geen etc. Dan heb je alleen maar parken waar niets mag zodat niemand eventueel last heeft. Helaas heeft als gevolg niemand nog plezier in een park. Maar dat is een prijs waard om te betalen vanuit staatsdwang perspectief.
Ik ben het dus eens met wat dwang, te weten samenlevingsdwang. Niet staatsdwang.
Groeten,
Hugo
@Hugo
Maar daar zit al meteen een probleem. Het kan namelijk best zo zijn dat de leden van die motorbende met zn death-metal ook hebben meebetaald aan de aanleg van dat park en dus terecht menen daar hun pleziertje te mogen hebben.
En wat als er nou wat mensen varkenslapjes op de gril gooien en moslims daarover klagen?
Uw oplossing zou dus zijn 100 verschillende parken te starten, zodat iedere groep een eigen park heeft. Afgezien van de kosten betekent dat een splitsing van de samenleving, waardoor die versplintert.
Trouwens, waarom zou samenlevingsdwang anders zijn dan overheidsdwang?
Linksom of rechtsom kun je geen samenleving hebben zonder een vorm van dwang
Samenlevingsdwang en overheidsdwang zijn 2 verschillende dingen. Overal waar mensen samenleven maken ze regels/afspraken met elkaar. Anders kun je gewoon niet samenleven. 2 Mensen die met elkaar gaan samenwonen, maken afspraken met elkaar. In huis, binnen het gezin gelden afspraken. Je kunt elkaar daarop aanspreken. Iedereen accepteert dat want het zijn nou eenmaal de gemaakte afspraken. Het wordt heel wat anders als een buitenstaander de regels in huis, binnen het gezin gaat bepalen. Je hebt dan controleurs, toezichthouders en handhavers nodig om in de gaten te houden of het gezin de opgelegde regels nakomt.
Onze samenleving is het bovenstaande in het groot. We hebben in alle redelijkheid afspraken met elkaar gemaakt en vastgelegd. De overheid hoorde ooit bij onze samenleving. We accepteerden dat we werden aangesproken op gemaakte regels/afspraken. Onze huidige probleem is dat de overheid niet meer bij onze samenleving hoort. Zij hebben zich openlijk aangesloten bij andere groeperingen waar onze samenleving niet bij wil horen en geen afspraken mee wil maken. Het gaat o.a. om de EU, Bilderberg, WEF en verder heel wat schimmige ngo’s die de overheid hoogstwaarschijnlijk geld betalen om hun regels aan onze samenleving op te leggen.
Er zijn nu 2 versies van overheidsdwang. Eerst kwam overheidsdwang eigenlijk vanuit onze samenleving. De tweede versie van overheidsdwang komt van partijen die nooit bij onze samenleving hebben gehoord noch daaraan deel willen nemen. Ze willen alleen de regels voor onze samenleving bepalen.
@johan P,
Voor de duidelijkheid, dit is mijn utipie. Ik realiseer me volledig dat dit een utopie is. Als een andere groep een andere oprichtersgroep er uit werkt moet dat gecompenseerd worden zodat ze hun eigen nieuwe park kunnen beginnen. Of hun verlies kunnen nemen. Of tot een compromis komen.
Alleen als zo een mecahnisme volledig uit de klauwen loopt en andere parken er last van gaan krijgen heeft een overheid een rol zoals prochrist terecht stelt. Ooit was het een facilitator nu is het een dictator.
Het idee dat een samenleving ooit homogeen was, beste Johan P, is een illusie. Je punt dat diversiteit in parken inefficent is qua kosten kan heel misschien kloppen vanuit een economisch punt. Vanuit een ”blijheid” van de bewoners van de wijk is de calculatie heel anders. Dat is het vervelende van de economische berekeningen.
In dit model van ”samenleven” is met tien personen in een sterrenrestaurant dat 20 keer duurder kost dan met tien personen in dat park een bbq hebben tien keer minder waardevol. Want kost tien keer minder. Ik ben het niet eens met dat model.
Vanuit dat model is het uiteraard zo dat een geuniformeerd park model het meest econmisch efficient. Maar vanuit het niet meetbare, geluk, blijheid etc model totaal waardeloos. Een homogene samenleving, brrrr. Een spontane, vrije samenleving, yay.
Ik ben door de fases in mijn leven gegaan en elke fase had zijn eigen parkje nodig om in de metafoor te blijven. Ik begon op het platteland. Haate het, er gebeurde niks. Zodra ik kon was ik vertrokken. In de grote stad was ik verkocht, alles wat kon deed ik en wat eigenlijk niet kon ook. Ik voelde me bevrijd. Toen werd ik wat ouder, ging samenwonen, dat soort spul, uiteraard met een vriendin die uit dezelfde omgeving kwam. Dat was op de rand van die scene.
Maar ja, dan wordt je nog wat ouder. Nu woon ik op een heel rustig stukje van die scene. Heb ik het nog in mijn hart, ja. WIl ik er nog onderdeel van zijn, nee. Wil ik nog dichtbij zijn en er nog van ” soms snoepen” ja. Ik ben nu zover dat ik er geen deel meer van uit wil maken en wat rustigers wil zoeken, ik ben bijna zover.
Ik vind het ironisch dat ik nu bijna zover ben dat ik een dorp wil wonen welke ik haatte toen ik opgroeide. Een samenleving zou dat soort dingen moeten bieden. Als het dat niet doet is het een tegenleving.
Ik hoop dat je nu het verschil tussen samenlevingsdwang vs staatsdwang begrijpt Johan P. Een samenlevingsdwang kan dat soort dynamiek realisreren. Staatsdwang nooit want instituties zijn alrijd te traag om adaptied te zijn. De park behoefte veranderd altijd. Laat het aan de park eigenaren om daar op te reageren en niet de staat want dan gaat het fout.
Groeten,
Hugo
@Hugo
“Het idee dat een samenleving ooit homogeen was, beste Johan P, is een illusie.”
Laat ik eens met het eerste beginnen; de homogeniteit van de samenleving. Uiteraard was die nooit volledig zo, maar als we kijken naar bv Denemarken, Zweden, Noorwegen van 30 jaar terug dan heb je het toch echt over zeer homogene samenlevingen. Waar een vrij socialistisch systeem ook nog eens werkte, juist vanwege die homogeniteit. Ja, er waren verschillen tussen de diverse regio’s maar me voelde zich strak verbonden, was trots op de eigen geschiedenis, cultuur, taal, geloof etc en daarom kon er iets dergelijks ontstaan.
Zelfs het Nederland van de jaren ’60 en ’70 was in veel opzichten homogeen, ondanks de erfenis van de pijlers in de politiek. Hoewel dat ook het moment was waarop men begon dat allemaal te ontmantelen.
“Je punt dat diversiteit in parken inefficent is qua kosten kan heel misschien kloppen vanuit een economisch punt. Vanuit een ”blijheid” van de bewoners van de wijk is de calculatie heel anders. Dat is het vervelende van de economische berekeningen.”
Dat is volledig waar. De vraag is tot op welk punt dat moet worden opgesplitst. Ik ben voor verschillende parken/recreatie ruimtes. Daar gaat het helemaal niet om.
Waar het om gaat is dat een SAMENleving ALTIJD gepaard gaat met regels en dus met dwang. Ik zou die graag minimaal willen zien. Maar dan moeten we wel realistisch zijn; als ik op mijn stuk grond wil kunnen doen wat ik wil dan moet dat dus voldoende groot zijn dat ik er niemand anders mee lastig val.
Oftewel; minder mensen per vierkante kilometer. Hoe drukker het wordt, hoe meer regels je gaat krijgen.
Daar zie je trouwens ook meteen het andere uiterste in een hele donkere vorm; de extreem-rijken hebben zoveel grond dat ze menen dat ze helemaal niet meer aan regels gebonden zijn omdat ze letterlijk zo ver van de samenleving af staan dat die voor hen niet meer bestaat en gaan mede daardoor over tot allerlei excessen.
@Johan
Samenlevingsdwang is idd van een hele andere orde wanneer mensen op een kluitje moeten wonen. Dat gaat meer richting overlevingsdrang.
@Hugo en Johan. Binnen het libertarisme hebben we het NAP. Klinkt goed, maar praktisch soms lastig. Wanneer gaat overlast over in agressie? Ik zou het mooi vinden als er zowel ruimte is voor mensen met een ruwer randje en mensen erg gesteld op hun rust. Ik ga ook uit van soort zoekt soort. En dat er vanzelf een ordening ontstaat. Mensen die het leven vieren met muziek, dans, drank en BBQ’s. In de ene wijk. En mensen die van het leven genieten met zingende vogeltjes op de achtergrond, bankjes om op te zitten, en wellicht een kopje kruidenthee. De ene groep moet de andere groep zijn pleziertjes niet ontzeggen. Ik ga ervan uit dat de huiseigenaren in een wijkje, ook over het publieke groen gaan. Geen reden om dit door de Femke Halsema’s in het stadhuis te laten bepalen. En dan zullen er wijken ontstaan met een ruwer randje. Waar terrasjes tot na middernacht open zijn, waar men op straat blowt. Waar je hoertjes kan oppikken. Of zal er een parkje door de huiseigenaren worden bestemd voor bijvoorbeeld de jongeren. Terwijl andere parkjes in de wijk gericht zijn op bejaarde rustzoekenden
Hoi Ratio,
Als dit zou worden bereikt in mijn leven zal ik blij zijn!
Groeten,
Hugo
Omdat enkele leerlingen een sneeuwbal zouden/kunnen “gooien” moet de hele school binnen blijven tijdens het speelkwartiertje! een ongekend onrecht.